Σιωνισμός

Οι διδαχές των ραββίνων:

Και εδώ τα πρωτόκολλα των σοφών της Σιών:

Πρωτόκολλο Πρώτο:
Οι Χριστιανικοί λαοί αποκτηνώθηκαν από τα ισχυρά ποτά, η νεολαία τους αποβλακώθηκε από τις κλασσικές σπουδές και από την πρόωρη ακολασία, στην οποία την έχουν σπρώξει οι πράκτορές μας – οικοδιδάσκαλοι, υπηρέτες, γυναίκες παιδαγωγοί στα σπίτια των πλουσίων – οι υπάλληλοί μας αλλού, οι γυναίκες μας στους τόπους διασκεδάσεως των Χριστιανών. Στον αριθμό των τελευταίων αυτών πρέπει να προσθέσουμε και τις ονομαζόμενες «γυναίκες του κόσμου» που μιμούνται με τη θέλησή τους τις ακολασίες τους και τις ηδυπάθειές τους.
Το σύνθημά μας είναι: Η ισχύς και η υποκρισία
Εμείς είμαστε εκείνοι οι οποίοι πρώτοι έχουμε ρίξει στο λαό τις λέξεις: «Ελευθερία, Ισότητα, Αδελφότητα», λέξεις που επαναλαμβάνονται ύστερα από ανόητους παπαγάλους, οι οποίοι προσελκύονται από παντού μ’ αυτό το δόλωμα και δεν χρησιμοποιούνται για τίποτε άλλο παρά για να καταστρέψουν την ευημερία του κόσμου, την αληθινή ατομική ελευθερία, που άλλοτε προφυλασσόταν τόσο καλά εναντίον του εξαναγκασμού του συρφετού.

Πρωτόκολλο Δεύτερο:
Οι άρχοντες, που θα τους εκλέγουμε εμείς από την τάξη του λαού ανάλογα με το δουλικό χαρακτήρα τους, δε θα είναι πρόσωπα προετοιμασμένα για τη διακυβέρνηση της χώρας.
Η διανοούμενη τάξη των Χριστιανών θα καυχιέται για τις γνώσεις της και, χωρίς να τις εξετάζει λογικά, θα ενεργοποιεί όλα τα διατάγματα της επιστήμης, τα οποία θα συγκεντρώνουν οι πράκτορές μας, για να οδηγούν τα πνεύματα των Χριστιανών στην κατεύθυνση που μας είναι αναγκαία.
Μη νομίσετε ότι αυτές οι διαβεβαιώσεις μας είναι αβάσιμες. Παρατηρήστε τις επιτυχίες, τις οποίες μπορέσαμε να δημιουργήσουμε στο Δαρβινισμό, στο Μαρξισμό, στο Νιτσεϊσμό.
Ο τύπος ενσαρκώνει την ελευθερία του λόγου. Αλλά τα Κράτη δε μπόρεσαν να χρησιμοποιήσουν αυτή τη δύναμη, και έτσι αυτή έπεσε στα χέρια μας. Με αυτή πετύχαμε επιρροή, μένοντας συγχρόνως αφανείς.

Πρωτόκολλο Τρίτο:
Λίγο χρόνο ακόμη και οι αταξίες, οι χρεωκοπίες θα εμφανισθούν παντού.
Οι καταχρήσεις της εξουσίας θα ετοιμάσουν τελικά την πτώση όλων των πολιτευμάτων, και όλα θα ανατραπούν κάτω από τα χτυπήματα του μαινόμενου πλήθους.
Όλα αυτά τα δήθεν «δίκαια του λαού» δεν υπάρχουν παρά μόνο στη φαντασία. Δεν είναι ποτέ πραγματοποιήσιμα.
Με την καθοδήγησή μας ο λαός έχει καταστρέψει την αριστοκρατία, που ήταν η προστάτριά του και η φυσική μητέρα τροφός του, της οποίας το συμφέρον είναι συνυφασμένο με την ευημερία του λαού. Τώρα που η αριστοκρατία είναι κατεστραμμένη, ο λαός έπεσε στο ζυγό των οποιωνδήποτε, των λωποδυτών που πλούτισαν, οι οποίοι τον καταπιέζουν χωρίς έλεος.
Το συμφέρον μας απεναντίας είναι να εκφυλίζονται οι Χριστιανοί.
Οι Χριστιανοί έχασαν την συνήθεια να σκέπτονται χωρίς τις επιστημονικές συμβουλές μας.
Θυμηθείτε τη Γαλλική Επανάσταση, την οποία χαρακτήρισαν «μεγάλη». Τα μυστικά της προπαρασκευής της είναι πολύ γνωστά, διότι υπήρξε ολόκληρη έργο των χεριών μας.
Προς το παρόν είμαστε άτρωτοι σαν διεθνής δύναμη, διότι, όταν μας επιτίθενται σε ένα κράτος, μας υπερασπίζονται στα άλλα. Η λέξη «ελευθερία» βάζει τις ανθρώπινες κοινωνίες σε πάλη εναντίον κάθε εξουσίας, εναντίον κάθε δύναμης και αυτής ακόμη της δύναμης του Θεού και της Φύσης.

Πρωτόκολλο Τέταρτο:
Κάθε δημοκρατία περνά από διάφορα στάδια.
Το πρώτο μοιάζει με τις πρώτες μέρες της μανίας ενός τυφλού που ρίχνεται εδώ κι εκεί. Το δεύτερο είναι αυτό της δημαγωγίας, απ’ την οποία γεννιέται η αναρχία. Έπειτα έρχεται αναπόφευκτα ο δεσποτισμός. Όχι δεσποτισμός νόμιμος και δηλωμένος και επομένως υπεύθυνος, αλλά δεσποτισμός αόρατος και άγνωστος, όμως αισθητός. Δεσποτισμός που ασκείται από μυστική οργάνωση, η οποία ενεργεί με πολύ μικρότερη ευσυνειδησία όσο χρόνο ενεργεί κάτω απ’ την κάλυψη διαφόρων πρακτόρων, των οποίων η αλλαγή όχι μόνο δεν τη βλάπτει, αλλά την ενισχύει κιόλας, απαλλάσσοντάς την απ’ το να ξοδεύει τους πόρους της στο να ανταμείβει μακροχρόνιες εκδουλεύσεις.
Ποιος θα μπορούσε να ανατρέψει μια αόρατη δύναμη; Διότι τέτοια είναι η δική μας. Η εξωτερική επιφάνεια του Μασονισμού δε χρησιμεύει παρά στο να καλύπτει τους σκοπούς μας.
Το σχέδιο της ενέργειας της αόρατης αυτής δύναμης και επιπλέον ο τόπος της διαμονής της θα μένουν πάντοτε άγνωστα στο λαό.
Να γιατί είναι αναγκαίο να καταστρέψουμε την πίστη, να αποσπάσουμε από το νου των Χριστιανών αυτή την ίδια την αρχή της Θεότητας και του Αγίου Πνεύματος, για να υποκαταστήσουμε στη θέση τους τους υλικούς υπολογισμούς και τις υλικές ανάγκες.
Και για να μη έχουν τα πνεύματα των Χριστιανών τον καιρό να σκέπτονται και να εξετάζουν τα σχετικά με τους εαυτούς τους, πρέπει να τα αποσπάμε με τις βιομηχανίες και το εμπόριο.
Οι κοινωνίες αυτές θα έχουν μία απόλυτη απέχθεια προς την ανώτερη πολιτική και προς τη Θρησκεία.

Πρωτόκολλο Πέμπτο:
Ποια μορφή διοικήσεως μπορεί κανείς να δώσει σε κοινωνίες, στις οποίες η διαφθορά εισχώρησε παντού, στις οποίες δε φτάνει κανείς στον πλούτο παρά μόνο μέσω εκείνων των ικανών εκπλήξεων, που είναι ψευτολωποδυσίες, στις οποίες βασιλεύει η ακολασία των ηθών και η ηθική δε συγκρατείται παρά μόνο με τιμωρίες και με σκληρούς νόμους και όχι με εκούσια παραδεκτές αρχές, στις οποίες τα αισθήματα της Πατρίδας και της Θρησκείας καταπνίγονται από κοσμοπολίτικες δοξασίες; Ποια μορφή Κυβερνήσεως να δώσει κανείς σ’ αυτές τις κοινωνίες εκτός από την αυταρχική μορφή, την οποία θα περιγράψω παρακάτω; Θα κανονίσουμε μηχανικά τις πράξεις του πολιτικού βίου των υπηκόων μας με νέους νόμους. Οι νόμοι αυτοί θα καταργήσουν μία προς μία όλες τις πάρα πολύ μεγάλες ελευθερίες, οι οποίες χορηγήθηκαν από τους Χριστιανούς, και η βασιλεία μας θα εκδηλωθεί με έναν αυταρχισμό τόσο επιβλητικό, ώστε να είναι σε θέση σε κάθε χρόνο και τόπο να φιμώσει τους Χριστιανούς, οι οποίοι θα θελήσουν να μας κάνουν αντιπολίτευση και θα είναι δυσαρεστημένοι.
Όταν ο λαός θεωρούσε τα βασιλικά πρόσωπα ως μια καθαρή απόρροια της Θείας Θελήσεως, υποτασσόταν χωρίς ψίθυρο στην απολυταρχία των βασιλιάδων. Αλλά από την ημέρα που έχουμε υποβάλλει στους ανθρώπους την ιδέα των ατομικών τους δικαιωμάτων, θεώρησαν τα βασιλικά πρόσωπα ως απλούς θνητούς. Το «ελέω Θεού» έπεσε από το κεφάλι των βασιλιάδων, αφού τους αφαιρέσαμε την πίστη τους προς το Θεό. Η εξουσία μεταφέρθηκε στο δρόμο, δηλ. σ’ έναν τόπο δημόσιο, και έτσι εμείς την κυριεύσαμε.
Οι δυνάμεις δε μπορούν να συνάψουν ούτε την πιο ασήμαντη συμφωνία χωρίς να παίρνουμε εμείς μέρος σ’ αυτή.
Η επιστήμη της πολιτικής οικονομίας, που επινοήθηκε από τους σοφούς μας, μας δείχνει από πολύ καιρό το ακατανίκητο γόητρο του χρυσού.
Το κεφάλαιο, για να έχει τα χέρια ελεύθερα, οφείλει να πετύχει το μονοπώλιο της βιομηχανίας και του εμπορίου. Αυτό ακριβώς πραγματοποιεί συνεχώς ένα αόρατο χέρι σε όλα τα μέρη του κόσμου.
Το μεγαλειώδες πρόβλημα της Κυβερνήσεώς μας είναι να εξασθενίζουμε το δημόσιο φρόνημα μέσω της κριτικής, να κάνουμε τους λαούς να χάνουν την συνήθεια να σκέπτονται, γιατί η σκέψη δημιουργεί την αντιπολίτευση, να μετατρέπουμε τις δυνάμεις της σκέψης σε ρητορικές αψιμαχίες.
Θα οικειοποιηθούμε τη φυσιογνωμία όλων των κομμάτων, όλων των τάσεων και θα τις διδάξουμε στους ρήτορές μας, που θα μιλάνε τόσο πολύ, ώστε όλος ο κόσμος θα απαυδήσει ακούγοντάς τους.
Για την εξασφάλιση της κοινής γνώμης στα χέρια μας, πρέπει να την κάνουμε περίπλοκη, εκφράζοντας από διάφορα μέρη και για πολύ χρόνο τόσες αντιφατικές γνώμες, ώστε οι Χριστιανοί θα χαθούν στο τέλος μέσα στο λαβύρινθό τους και θα πιστέψουν τελικά ότι αξίζει πολύ καλύτερα να μην έχει κάποιος καμία γνώμη στην πολιτική. Αυτά είναι ζητήματα που η κοινωνία δεν πρέπει να γνωρίζει. Δεν επιτρέπεται να τα γνωρίζει εκτός από εκείνον, ο οποίος τη διευθύνει. Αυτό είναι το πρώτο μυστικό.
Θα κουράζουμε τόσο πολύ τους Χριστιανούς μ’ αυτή την ελευθερία, ώστε θα τους εξαναγκάζουμε να μας προσφέρουν μια διεθνή εξουσία, η διάταξη της οποίας θα είναι τέτοια, ώστε να κατορθώσει, χωρίς να τις συντρίψει, να περιλάβει τις δυνάμεις όλων των Κρατών του Κόσμου και να σχηματίσει την Υπέρτατη Κυβέρνηση.

Πρωτόκολλο Έκτο:
Λίγο αργότερα θα ιδρύσουμε τεράστια μονοπώλια, δεξαμενές των κολοσσιαίων πλούτων, από τα οποία και οι μεγάλες περιουσίες των Χριστιανών θα εξαρτώνται κατά τέτοιο τρόπο, ώστε θα καταβροχθισθούν μέσα σ’ αυτά, όπως η αξιοπιστία των Κρατών την επόμενη μέρα μιας οικονομικής καταστροφής… Κύριοι οικονομολόγοι που είστε εδώ παρόντες, προσέξτε τη σπουδαιότητα αυτού του συνδυασμού!
Η αριστοκρατία των Χριστιανών σαν πολιτική δύναμη εξαφανίσθηκε. Δε χρειάζεται να την λάβουμε υπόψη. Αλλά επειδή είναι ιδιοκτήτρια εδαφικών περιουσιών, και μπορεί ως εκ τούτου να μας βλάψει λόγω των ανεξάρτητων πόρων της, είναι απόλυτα αναγκαίο να αφαιρέσουμε την κατοχή των γαιών της.
Πρέπει η βιομηχανία να αφαιρεί από τη γη τον καρπό της εργασίας, όπως και του κεφαλαίου, και μέσω της κερδοσκοπίας να έρχεται το χρήμα όλου του κόσμου στα χέρια μας. Ριχνόμενοι έτσι όλοι οι Χριστιανοί στις τάξεις των απόρων, θα σκύψουν ενώπιόν μας μόνο και μόνο για να έχουν το δικαίωμα της ύπαρξης.
Επιπλέον θα υποσκάπτουμε με επιτήδειο τρόπο και βαθιά τις πηγές της παραγωγής, συνηθίζοντας τους εργάτες στην αναρχία και τα οινοπνευματώδη ποτά και παίρνοντας κάθε μέτρο για ν’ απομακρύνουμε από τη γη τους διανοούμενους Χριστιανούς.

Πρωτόκολλο Έβδομο:
Η αύξηση των εξοπλισμών και του προσωπικού της αστυνομίας είναι αναγκαίο συμπλήρωμα του σχεδίου που εκθέσαμε. Πρέπει να μην υπάρχουν πια στα Κράτη, εκτός από μας, παρά μάζες απόρων, κάποιοι εκατομμυριούχοι αφοσιωμένοι σε μας, αστυνομικοί και στρατιώτες.
Σ’ όλη την Ευρώπη, όπως και στις άλλες Ηπείρους, πρέπει να ξεσηκώνουμε την ταραχή, τη διχόνοια και το μίσος. Το όφελος είναι διπλό.
Ο ασφαλέστερος δρόμος της επιτυχίας στην πολιτική είναι η μυστικότητα των ενεργειών της. Ο λόγος του Διπλωμάτη δεν οφείλει να συμφωνεί με τις πράξεις του.
Η κοινή γνώμη θα μας βοηθήσει σ’ αυτό, αυτή η κοινή γνώμη, την οποία η «μεγάλη δύναμη», δηλαδή ο τύπος, έχει ήδη βάλει μυστικά μέσα στα χέρια μας. Πράγματι, εκτός από μερικές εξαιρέσεις, τις οποίες είναι περιττό να λάβουμε υπόψη, ο τύπος είναι εντελώς στην εξουσία μας.

Πρωτόκολλο Όγδοο:
Έχουμε χρέος να οικειοποιηθούμε όλα τα όργανα που οι αντίπαλοί μας θα μπορούσαν να μεταχειρισθούν εναντίον μας. Θα χρειασθεί να βρούμε στις λεπτότητες της δικαστικής γλώσσας μία δικαιολογία για τις περιπτώσεις που θα υπάρξει ανάγκη να ανακοινώσουμε αποφάσεις, οι οποίες πιθανό να φανούν πάρα πολύ θρασείς και άδικες, γιατί ενδιαφέρει να εκφράζουμε τις αποφάσεις αυτές με λέξεις που να φαίνονται ότι είναι ηθικά γνωμικά πολύ υψηλά, έχοντας συγχρόνως νομικό χαρακτήρα.
Θα περιστοιχίσουμε την κυβέρνησή μας με έναν ολόκληρο κόσμο οικονομολόγων. Να γιατί οι οικονομολογικές επιστήμες είναι οι σπουδαιότερες για τη διαπαιδαγώγηση των Ιουδαίων.

Πρωτόκολλο Ένατο:
Θα κυβερνήσουμε με χέρι σταθερό, διότι έχουμε να κάνουμε με συντρίμμια ενός κόσμου άλλοτε ισχυρού, σήμερα όμως υποταγμένου σε μας. Κρατούμε στα χέρια μας υπέρμετρες φιλοδοξίες, ένθερμες απληστίες, ανελέητες εκδικήσεις, μνησίκακες έχθρες.
Εμείς είμαστε εκείνοι από τους οποίους προέρχεται ο τρόμος, που έχει κυριεύσει το παν. Έχουμε στην υπηρεσία μας ανθρώπους όλων των αρχών, όλων των δογμάτων. Επανορθωτές της μοναρχίας, δημαγωγούς, κοινωνιστές, επαναστάτες, και κάθε είδους ουτοπιστές. Έχουμε αναθέσει σε όλο τον κόσμο από μία εργασία: Καθένας τους υποσκάπτει τα τελευταία λείψανα της εξουσίας, προσπαθεί να ανατρέψει οτιδήποτε μένει ακόμη όρθιο.
Ο λαός άρχισε να κραυγάζει ότι είναι αναγκαίο να λύσουμε το κοινωνικό ζήτημα με διεθνή συνεννόηση. Η διαίρεση του λαού σε κόμματα τους έχει φέρει όλους στην διάθεσή μας, διότι, για να υποστηρίξει κάποιος μια πάλη συναγωνισμού, χρειάζεται χρήμα, και το χρήμα βρίσκεται ολόκληρο στα χέρια μας.
Βάλαμε χέρι στη δικαιοσύνη, στις εκλογές, στον τύπο, στην ατομική ελευθερία και προπαντός στην εκπαίδευση και την ανατροφή, οι οποίες είναι οι ακρογωνιαίοι λίθοι της ελεύθερης ύπαρξης.
Έχουμε αποκτηνώσει και διαφθείρει τη Χριστιανική νεολαία με μια ανατροφή βασισμένη σε αρχές και θεωρίες ψεύτικες, όπως γνωρίζουμε, αλλά οι οποίες ήταν έμπνευση δική μας.
Σε λίγο οι οργανώσεις μας θα έχουν εγκατασταθεί σε όλες τις πρωτεύουσες, έτοιμες να ανατινάξουν οποιοδήποτε κρατικό συγκρότημα εναντίον μας.

Πρωτόκολλο Δέκατο:
Επαναλαμβάνω σήμερα ό,τι ήδη είπα, και παρακαλώ να το θυμηθείτε, ότι δηλαδή ασφαλώς οι Κυβερνήσεις και οι λαοί δε βλέπουν παρά μόνο την εξωτερική επιφάνεια των πραγμάτων. Και πως θα μπορούσαν να διερευνήσουν την εσωτερική σημασία τους, αφού οι αντιπρόσωποί τους δε σκέφτονται τίποτε άλλο παρά να διασκεδάζουν;
Όταν θα πραγματοποιείται το πραξικόπημά μας, θα πούμε στις λαϊκές μάζες «όλα πήγαιναν απελπιστικά, όλοι οι άνθρωποι υπέφεραν πάνω από τις δυνάμεις τους. Συντρίβουμε λοιπόν και αφανίζουμε τα αίτια της δυστυχίας σας, δηλ. τις εθνότητες, τα σύνορα, τα διάφορα νομίσματα.
Αναμφίβολα σας αφήνουμε ελεύθερους να μας δηλώσετε υπακοή. Μπορείτε όμως με πλήρη επίγνωση και δικαιολογημένα να το κάνετε αυτό προτού να δοκιμάσετε αυτό που θα σας προσφέρουμε;» Τότε οι λαοί συνεπαρμένοι θα μας σηκώσουν θριαμβευτικά κυριευόμενοι από ενθουσιώδεις ελπίδες και πεποιθήσεις.
Από τότε που έχουμε εισαγάγει στον οργανισμό του Κράτους το δηλητήριο της φιλελευθερίας, όλη η πολιτική του σύσταση έχει μεταβληθεί! Τα Κράτη πάσχουν από θανάσιμη ασθένεια: την αποσύνθεση του αίματος. Δε μένει πια παρά να περιμένουμε το τέλος της αγωνίας τους.
Από τη φιλελευθερία γεννήθηκαν οι συνταγματικές Κυβερνήσεις, οι οποίες αντικατέστησαν για τους Χριστιανούς την σωτήρια μοναρχία, και το Σύνταγμα, όπως ξέρετε καλά, δεν είναι τίποτε άλλο παρά μία διδασκαλία διαφωνιών, διχονοιών, συζητήσεων, διχογνωμιών, ολέθριων προστριβών των κομμάτων.
Στο προσεχές μέλλον θα δημιουργήσουμε την ευθύνη των προέδρων.
Τότε θα διαπράξουμε τα γεγονότα χωρίς να στενοχωρηθούμε για όσα ενδιαφέρεται το απρόσωπο δημιούργημά μας και θα δώσει λόγο, τι μας ενδιαφέρει αν οι τάξεις εκείνων που αποβλέπουν στην εξουσία γίνονται αραιότερες, αν λόγω έλλειψης προέδρων συμβαίνουν αναταραχές ικανές να παραλύσουν την χώρα;… Για να πετύχουμε το αποτέλεσμα αυτό, θα συντελέσουμε στην εκλογή προέδρων, οι οποίοι έχουν στο παρελθόν τους κρυμμένη κάποια ηθική πληγή, κάποιον «Παναμά». Ο φόβος των αποκαλύψεων, η επιθυμία που χαρακτηρίζει κάθε άνθρωπο που ανέβηκε στην εξουσία να διατηρήσει τα προνόμιά του, τις ωφέλειες και τις τιμές, οι οποίες ανήκουν στη θέση του, θα καταστήσουν τους Προέδρους τυφλούς εκτελεστές των διαταγών μας.
Η Βουλή θα καλύψει, θα υπερασπίσει, θα εκλέξει τους Προέδρους, αλλά εμείς θα της αποσύρουμε το δικαίωμα να προτείνει νόμους ή να τους μεταβάλλει. Το δικαίωμα αυτό θα απονεμηθεί στον υπεύθυνο Πρόεδρο, ο οποίος θα είναι ένα παιχνιδάκι μέσα στα χέρια μας.
Έτσι θα προχωρήσουμε στην κατάργηση κάθε συνταγματικότητας, όταν θα έχει έλθει ο χρόνος να συγκεντρώσουμε όλες τις κυβερνήσεις κάτω από τη Μοναρχία μας.
Η αναγνώριση της Μοναρχίας μας μπορεί πιθανόν να επέλθει πριν την κατάργηση του Συντάγματος, αν οι λαοί, αγανακτισμένοι από τις ταραχές και την ανικανότητα των κυβερνητών τους, αναφωνήσουν: «Διώξτε τους και δώστε μας γενικό βασιλιά που να μπορεί να μας ενώσει και να καταστρέψει τα αίτια των διαφωνιών μας, τα σύνορα των εθνών, τις θρησκείες, τους υπολογισμούς των Κρατών. Βασιλιά που να μας εξασφαλίσει την ειρήνη και την ανάκαμψη, τις οποίες δε μπορούμε να απολαύσουμε με τους κυβερνήτες μας και τους αντιπροσώπους μας».
πρέπει να διαταράζουμε διαρκώς σε όλες τις χώρες τις σχέσεις του λαού και της κυβερνήσεως, να κουράζουμε όλο τον κόσμο με το χωρισμό, την έχθρα, το μίσος και με το μαρτύριο της πείνας, του εμβολιασμού των ασθενειών, της αθλιότητας, για να μη βλέπουν έτσι οι Χριστιανοί άλλη σωτηρία παρά την προσφυγή στην πλήρη και ολοκληρωτική ηγεμονία μας.

Πρωτόκολλο Ενδέκατο:
Οι Χριστιανοί είναι κοπάδι πρόβατα και εμείς είμαστε γι’ αυτούς λύκοι. Και ξέρετε τι συμβαίνει στα πρόβατα όταν οι λύκοι μπουν μέσα στη μάντρα τους.
Τούτο χρησίμευσε για βάση στη διοργάνωση από μας του μυστικού μασονισμού που δε γνωρίζει ο κόσμος και τους σκοπούς του οποίου ούτε καν υποπτεύονται οι ηλίθιοι Χριστιανοί, που προσελκύονται από μας στην ορατή στρατιά των στοών, για να παραπλανήσουμε τα βλέμματα των αδελφών τους.

Πρωτόκολλο Δωδέκατο:
Απέναντι στον Τύπο θα ενεργούμε με τον εξής τρόπο. Ποιο ρόλο παίζει τώρα ο Τύπος; Χρησιμεύει για να αναφλέγει τα πάθη ή να συντηρεί τους εγωισμούς των κομμάτων. Είναι μάταιος, άδικος, ψεύτης και οι περισσότεροι άνθρωποι δεν καταλαβαίνουν καθόλου σε τι χρησιμεύει. Θα του φορέσουμε σαμάρι και θα του βάλουμε γερά χαλινάρια, θα κάνουμε το ίδιο και για τα άλλα έντυπα, γιατί σε τι θα μας χρησίμευε να απαλλαγούμε από τον τύπο, αν επρόκειτο να χρησιμεύσουμε για στόχος των φυλλαδίων και των βιβλίων;
Θα απαιτούμε εγγύηση για την ίδρυση εφημερίδων ή τυπογραφείων. Έτσι θα προφυλάσσεται η Κυβέρνησή μας από κάθε επίθεση εκ μέρους του τύπου.
Είναι αλήθεια ότι οι εφημερίδες των κομμάτων θα μπορούσαν να αντέξουν στις χρηματικές απώλειες. Θα τις απαγορεύσουμε αμέσως μετά τη δεύτερη επίθεση εναντίον μας. Κανείς δε θα θίξει χωρίς τιμωρία την αίγλη του κυβερνητικού μας αλάθητου.
Σας παρακαλώ να σημειώσετε ότι ανάμεσα σ’ εκείνους που θα μας επιτίθενται θα υπάρχουν και όργανα δημιουργημένα από μας, αλλά αυτά θα προσβάλλουν αποκλειστικά ορισμένα σημεία, των οποίων εμείς θέλουμε τη μεταβολή.
Τίποτα δε θα δημοσιεύεται στο κοινό χωρίς τον έλεγχό μας. Το αποτέλεσμα αυτό κατορθώθηκε πια στις μέρες μας από το γεγονός ότι όλες οι ειδήσεις συλλέγονται από πάρα πολλά πρακτορεία, τα οποία τις συγκεντρώνουν από όλα τα μέρη του κόσμου. Τα πρακτορεία αυτά θα είναι τότε εξ ολοκλήρου δικά μας και δε θα δημοσιεύουν τίποτε άλλο παρά αυτό που θα τα διατάζουμε.
Αν από τώρα μπορέσαμε να κυριαρχήσουμε στις σκέψεις των Χριστιανικών κοινωνιών σε τέτοιο βαθμό, ώστε σχεδόν όλοι οι άνθρωποι να αντιλαμβάνονται τα παγκόσμια γεγονότα μέσα από τους χρωματιστούς φακούς των γυαλιών τα οποία βάζουμε μπροστά στα μάτια τους, αν από τώρα σε κανένα Κράτος δεν υπάρχουν συρτάρια που να μας κρύβουν τα ανόητα λεγόμενα από τους Χριστιανούς μυστικά του Κράτους, τι θα γίνει, όταν εμείς θα είμαστε οι αναγνωρισμένοι Κυρίαρχοι του σύμπαντος στο πρόσωπο του παγκόσμιου Βασιλιά μας;
Όλοι εκείνοι που ονομάζουμε φιλελεύθερους είναι αναρχικοί, αν όχι έμπρακτα, τουλάχιστον ως προς τη σκέψη. Ο καθένας τους επιδιώκει τις φαντασιοπληξίες της ελευθερίας και καταλήγει στην αναρχία, διαμαρτύρεται απλά γιατί του αρέσει να διαμαρτύρεται.
Αν βρεθούν πρόσωπα που θα θέλουν να γράψουν εναντίον μας, δε θα βρεθεί κανείς για να εκτυπώσει τα γραπτά τους. Πριν δεχτεί να τυπώσει ένα κείμενο ο εκδότης ή ο τυπογράφος, θα υποχρεώνεται να πηγαίνει στις αρχές, για να πετύχει την έγκριση γι’ αυτό. Μ’ αυτό τον τρόπο θα γνωρίζουμε εκ των προτέρων τις παγίδες που μας στήνουν και θα τις καταστρέφουμε, δίνοντας εκ των προτέρων εξηγήσεις για την εξεταζόμενη υπόθεση.
Στην τρίτη γραμμή θα βάλουμε την υποτιθέμενη αντιπολίτευσή μας. Ένα ελάχιστο όργανο θα είναι ο αντίποδας των ιδεών μας. Οι αντίπαλοί μας θα θεωρήσουν τον ψευτοαντίπαλό μας αυτόν για σύμμαχό τους και θα μας αποκαλύψουν το παιχνίδι τους.
Από τώρα πλέον, τουλάχιστον στο γαλλικό Τύπο, υπάρχει μία μασονική αλληλεγγύη. Όλα τα όργανα του Τύπου είναι συνδεδεμένα μεταξύ τους με το επαγγελματικό μυστικό. Όπως με τους αρχαίους μάντεις, κανένα μέλος δεν προδίδει το μυστικό των πληροφοριών του, αν δεν πάρει διαταγή γι’ αυτό.
Πρέπει να γίνει πιστευτό ότι το νέο καθεστώς έχει τόσο καλά ικανοποιήσει όλο τον κόσμο, ώστε και τα εγκλήματα ακόμη εξαφανίσθηκαν. Οι περιπτώσεις εκδήλωσης της εγκληματικότητας πρέπει να είναι γνωστές μόνο στα θύματά της και τους τυχόν μάρτυρές τους.

Πρωτόκολλο Δέκατο Τρίτο:
Ο Τύπος άλλωστε θα τραβάει αμέσως την προσοχή πάνω σε νέα ζητήματα (έχουμε, όπως γνωρίζετε, συνηθίσει τους ανθρώπους να ζητούν πάντοτε το νέο). Κάποιοι ηλίθιοι, που θα φαντάζονται τους εαυτούς τους όργανα του πεπρωμένου, θα ασχοληθούν με τα νέα αυτά ζητήματα, χωρίς να αντιληφθούν ότι δεν καταλαβαίνουν τίποτε από εκείνα που θέλουν να συζητήσουν.
Και για να μην κατορθώνουν τίποτε με τη σκέψη, θα τους αποτρέπουμε απ’ αυτή με διασκεδάσεις, με παιχνίδια, τέρψεις, πάθη, οίκους ανοχής…
Λίγο μετά θα προτείνουμε μέσω του Τύπου διαγωνισμούς τέχνης, αθλητισμού κλπ. Το ενδιαφέρον γι’ αυτά θ’ απομακρύνει οριστικά το πνεύμα τους από ζητήματα, για τα οποία θα αναγκαζόμασταν να παλέψουμε εναντίον τους.
Χάνοντας λίγο-λίγο τη συνήθεια να σκέπτονται με δική τους πρωτοβουλία, θα καταλήξουν να μιλάνε για συνταύτιση των ιδεών μας, διότι θα είμαστε οι μόνοι που θα προτείνουμε νέες κατευθύνσεις της σκέψης μέσω τέτοιων προσώπων, που να μη θεωρούνται συνεργάτες μας.
Ο ρόλος των Φιλελεύθερων ουτοπιστών θα λήξει οριστικά όταν το πολίτευμά μας θα αναγνωριστεί. Μέχρι τότε θα μας προσφέρουν καλές υπηρεσίες, γιατί υποτάξαμε αυτούς τους βλακοχριστιανούς με πλήρη επιτυχία με τη λέξη «πρόοδος» και δεν υπάρχει ούτε ένας μεταξύ τους, ο οποίος να βλέπει ότι κάτω απ’ αυτή τη λέξη κρύβεται πλάνη σε όλες τις περιπτώσεις που δεν πρόκειται για υλικές εφευρέσεις, αφού η αλήθεια είναι μία και μόνη και δε μπορεί να έχει πρόοδο.

Πρωτόκολλο Δέκατο Τέταρτο:
Όταν θα έρθει η βασιλεία μας δε θ’ αναγνωρίσουμε την ύπαρξη άλλης θρησκείας εκτός απ’ αυτή του ενός θεού μας, με τον οποίο είναι συνδεδεμένη η μοίρα μας, γιατί είμαστε ο εκλεκτός λαός και μέσω του οποίου η ίδια μοίρα είναι ενωμένη με τα πεπρωμένα του κόσμου. Γι’ αυτό ακριβώς πρέπει να καταστρέψουμε κάθε πίστη.
Θα διεγείρουμε τόσο μεγάλη απέχθεια απέναντι σ’ αυτά, ώστε οι λαοί θα προτιμούν την ησυχία της δουλείας από τα δικαιώματα της διαβόητης ελευθερίας, η οποία τόσο τους βασάνισε, η οποία τους αφαίρεσε τα μέσα της επιβίωσης, η οποία τους παρέδωσε για εκμετάλλευση σε συμμορία τυχοδιωκτών που δε γνώριζαν τι έκαναν…

Πρωτόκολλο Δέκατο Πέμπτο:
Όταν τέλος αρχίσουμε να βασιλεύουμε μετά από πραξικοπήματα οργανωμένα παντού την ίδια μέρα, ύστερα από την οριστική ομολογία της μηδαμινότητας όλων των υφισταμένων Κυβερνήσεων (και θα περάσει πολύς καιρός ακόμη, ίσως αιώνας ολόκληρος, μέχρι τη στιγμή εκείνη), θα προσπαθήσουμε να μην υπάρχουν συνομωσίες εναντίον μας.
Κάθε νέα δημιουργία οποιασδήποτε μυστικής οργάνωσης θα τιμωρείται επίσης με θάνατο.
Με τον ίδιο τρόπο θα μεταχειρισθούμε και τους Χριστιανούς Μασόνους που γνωρίζουν περισσότερα απ’ όσα πρέπει.
Στις Χριστιανικές κοινωνίες που έχουμε σπείρει τόσο βαθιές ρίζες διαφωνιών και διαμαρτυριών, δεν είναι δυνατό ν’ αποκατασταθεί η τάξη παρά μόνο με αμείλικτα μέτρα, που να μαρτυρούν άκαμπτη εξουσία. Είναι ανώφελο να δίνεται προσοχή στα θύματα που πέφτουν για χάρη του μελλοντικού καλού.
Αλλά για όσο καιρό θα περιμένουμε την ανακήρυξή μας, θα δημιουργούμε και θα πολλαπλασιάζουμε τις μασονικές στοές σε κάθε χώρα της οικουμένης. Θα προσελκύουμε σ’ αυτές όλους εκείνους που είναι ή μπορούν να γίνουν υπέροχοι πράκτορές μας. Οι στοές αυτές θ’ αποτελούν το σπουδαιότερο γραφείο πληροφοριών μας και το όργανό μας που θα έχει τη μεγαλύτερη επιρροή.
Όσοι συμμετέχουν στις μυστικές οργανώσεις είναι συνήθως φιλόδοξοι τυχοδιώκτες και γενικά άνθρωποι ως επί το πλείστον κενοί, με τους οποίους δε θα δυσκολευτούμε να συνεννοηθούμε για την εκπλήρωση των σκοπών μας.
Είναι φυσικό να είμαστε εμείς, και όχι κάποιος άλλος, εκείνοι που θα καθοδηγούν τις υποθέσεις του μασονισμού, διότι γνωρίζουμε που βαδίζουμε, γνωρίζουμε τον τελικό σκοπό κάθε ενέργειας, ενώ οι Χριστιανοί δε γνωρίζουν τίποτα, ούτε καν το άμεσο αποτέλεσμα.
Θέλουν την συγκίνηση της επιτυχίας και των χειροκροτημάτων, τα οποία πάντοτε χορηγούμε άφθονα.
Δε μπορείτε να φανταστείτε πως γίνεται να φτάσουν και οι πιο συνετοί Χριστιανοί σε ασυνείδητη απλοϊκότητα, με τον όρο να είναι ευχαριστημένοι με τον εαυτό τους, και συγχρόνως πόσο εύκολα απογοητεύονται από την παραμικρή αποτυχία, έστω και μόνο με την παρεμπόδιση των χειροκροτημάτων, καταλήγοντας κατόπιν σε δουλική υπακοή με το σκοπό νέων επιτυχιών…
Πόσο οξυδερκείς ήταν οι παλιοί σοφοί μας που έλεγαν ότι, για να πετύχει κάποιος ένα σκοπό, δεν πρέπει να διστάζει μπροστά στα μέσα ούτε και να υπολογίζει τον αριθμό των θυμάτων που θυσιάστηκαν. Ποτέ δεν υπολογίσαμε τα θύματα των κτηνών Χριστιανών και, μολονότι έχουμε θυσιάσει πολλούς δικούς μας, έχουμε δώσει στο λαό μας τέτοια δύναμη πάνω στη γη, που δε θα τολμούσε καν να ονειρευτεί άλλοτε.
Ο θάνατος είναι το αναπόφευκτο τέλος καθενός. Είναι προτιμότερο να επισπεύδουμε το τέλος εκείνων, οι οποίοι βάζουν εμπόδια στο έργο μας, παρά το τέλος το δικό μας, που δημιουργήσαμε αυτό το έργο.
Τα μέτρα αυτά εξολόθρευσαν από τον κόλπο του μασονισμού κάθε σπέρμα διαμαρτυρίας. Ενώ συγκρατούμε το λαό και τους πράκτορές μας σε πλήρη υπακοή.
Οι καταχρήσεις εξουσίας των κατώτερων υπαλλήλων θα τιμωρούνται τόσο αυστηρά, ώστε κανείς δε θα τολμήσει να μετρήσει τη δύναμή του.
Κάθε περίπτωση παρανομίας ή καταχρήσεως θα τιμωρείται παραδειγματικά. Η δωροδοκία και η αλληλέγγυα συνενοχή μεταξύ των υπαλλήλων της Διοικήσεως θα εξαφανιστούν μετά τα πρώτα παραδείγματα αυστηρότατης τιμωρίας. Η αίγλη της εξουσίας μας απαιτεί αποτελεσματικές τιμωρίες, δηλαδή σκληρές, για την ελάχιστη παράβαση των νόμων, γιατί κάθε παράβαση θίγει το γόητρο της ανώτερης αρχής.
Θα απομακρύνουμε το φιλελευθερισμό απ’ όλες τις σπουδαίες θέσεις της διοίκησής μας, από τις οποίες θα εξαρτάται η μόρφωση των υποτελών μας σύμφωνα με τον τρόπο που επιβάλλει η κοινωνική μας τάξη.
Θα καταργήσουμε το δικαίωμα της αναίρεσης, την οποία θα διατηρήσουμε μόνο εμείς οι κυβερνήτες, γιατί δεν πρέπει να επιτρέψουμε να σχηματίσει ο λαός την εντύπωση ότι είναι δυνατό να βγήκε κάποια άδικη απόφαση από τους δικαστές που διορίστηκαν από μας.
Αν ο Βασιλιάς του Ισραήλ βάλει πάνω στο ιερό κεφάλι του το στέμμα που θα του προσφέρει η Ευρώπη, θα γίνει ο Πατριάρχης του Κόσμου. Τα αναγκαία θύματα, τα οποία λόγω της χρησιμότητάς τους θα τα θυσιάσει, δε θα φτάσουν ποτέ στον αριθμό των θυμάτων που προσφέρθηκαν για πολλούς αιώνες στη μανία των μεγαλείων από την αντιζηλία των Χριστιανικών κυβερνήσεων.

Πρωτόκολλο Δέκατο Έκτο:
Για το σκοπό να καταστρέψουμε κάθε ξένη για μας συγκεντρωτική δύναμη, θα καταργήσουμε τα Πανεπιστήμια, τα οποία αποτελούν τον πρώτο σταθμό του συγκεντρωτισμού, και θα ιδρύσουμε καινούργια με νέα μορφή.
Η κακή γνώση που οι περισσότεροι άνθρωποι έχουν για τα πολιτικά ζητήματα δημιουργεί ουτοπιστές και κακούς πολίτες. Μπορείτε και μόνοι σας να καταλάβετε σε ποια κατάσταση έφερε τους Χριστιανούς η γενική μόρφωσή τους. Αναγκασθήκαμε να εισαγάγουμε στη μόρφωσή τους όλες τις αρχές που τόσο καλά εξασθένησαν την κοινωνική τους τάξη. Όταν θα βρισκόμαστε όμως στην εξουσία, θ’ αποκλείσουμε από την εκπαίδευση οτιδήποτε μπορεί να προκαλέσει αναταραχές και από τη νεολαία θα δημιουργήσουμε παιδιά που θα υπακούουν στους Νόμους και θ’ αγαπούν τον κυβερνήτη τους σαν ένα στήριγμα και ελπίδα ειρήνης και ευτυχίας.
Θα διαγράψουμε από τη μνήμη των ανθρώπων όλα τα δυσάρεστα σε μας γεγονότα των περασμένων αιώνων, διατηρώντας απ’ αυτά μόνο εκείνα που ζωγραφίζουν τα σφάλματα των Χριστιανικών Κυβερνήσεων.
Θα καταργήσουμε κάθε ελεύθερη μόρφωση.
Το σύστημα της κατάπνιξης της σκέψης μπήκε ήδη σε εφαρμογή με τη μέθοδο που ονομάστηκε «διδασκαλία με εικόνες» και που θα μεταβάλλει τους Χριστιανούς σε υπάκουα ζώα που δε θα σκέπτονται και θ’ αναμένουν την παράσταση των πραγμάτων με εικόνες, για να τ’ αντιληφθούν…

Πρωτόκολλο Δέκατο Έβδομο:
Η ελευθερία της συνειδήσεως έχει ήδη διακηρυχθεί παντού. Επομένως ελάχιστα χρόνια απομένουν ακόμη μέχρι την πλήρη κατάρρευση της Χριστιανικής Θρησκείας.
Ο βασιλιάς των Ιουδαίων θα είναι ο αληθινός Πάπας της Οικουμένης, ο Πατριάρχης της διεθνούς Εκκλησίας.
Το πολίτευμά μας θα είναι ενσάρκωση της Βασιλείας του Βισνού, ο οποίος θα είναι το σύμβολό μας. Με καθένα από τα εκατό χέρια μας θα κρατάμε και ένα ελατήριο της κοινωνικής μηχανής. Θα αντιλαμβανόμαστε τα πάντα χωρίς τη βοήθεια της επίσημης Αστυνομίας, η οποία, όπως την έχουμε διοργανώσει για τους Χριστιανούς, εμποδίζει σήμερα τις Κυβερνήσεις να βλέπουν.
Στο πρόγραμμα μας το ένα τρίτο των υπηκόων μας θα επιβλέπει τους άλλους από καθήκον, για να υπηρετήσουν το Κράτος με τη θέλησή τους. Δε θα θεωρείται τότε ατιμία να είναι κάποιος κατάσκοπος και καταδότης. Απεναντίας αυτό θα είναι αξιέπαινο, οι αβάσιμες όμως καταγγελίες θα τιμωρούνται σκληρά, για να μη γίνεται κατάχρηση αυτού του δικαιώματος.
Όποιος δεν αναφέρει ό,τι είδε και άκουσε γύρω από τα πολιτικά ζητήματά τους, θα θεωρείται εξίσου ένοχος συμμετοχής και απόκρυψης, σαν να αποδεικνυόταν ότι διέπραξε αυτά τα δύο εγκλήματα.
Όπως σήμερα οι αδελφοί μας είναι υποχρεωμένοι με δική τους ευθύνη να καταγγέλλουν στην κοινότητά τους τούς αποστάτες ή τα πρόσωπα που σχεδιάζουν κάτι εναντίον της κοινότητάς τους, έτσι και στο παγκόσμιο Κράτος μας οι υπήκοοί μας θα είναι υποχρεωμένοι πάντοτε να εξυπηρετούν το Κράτος σε κάθε περίπτωση.
Μια τέτοια οργάνωση θα εξαφανίσει τις καταχρήσεις της εξουσίας, τη διαφθορά και οτιδήποτε τα συμβούλιά μας και οι θεωρίες μας για πανανθρώπινα δικαιώματα εισήγαγαν στις συνήθειες των Χριστιανών… Πως αλλιώς όμως θα μπορούσαμε να πετύχουμε τον πολλαπλασιασμό των ανωμαλιών στη διοίκησή τους; Με ποια άλλα μέσα;… Μεταξύ των σπουδαιότερων απ’ αυτά είναι και τα όργανα στα οποία έχει ανατεθεί η διατήρηση και η αποκατάσταση της τάξης.

Πρωτόκολλο Δέκατο Όγδοο:
Θα εξαναγκάσουμε τις Κυβερνήσεις ν’ αναγνωρίσουν την αδυναμία τους με τα φανερά μέτρα ασφαλείας που θα παίρνουν, και με τον τρόπο αυτό θα καταστρέφουμε το γόητρο της εξουσίας.
Η κυβέρνησή μας θα φρουρείται από σχεδόν αόρατη φρουρά γιατί δεν παραδεχόμαστε ούτε καν τη σκέψη ότι μπορεί να υπάρχει εναντίον της κάποια δύναμη, εναντίον της οποίας να μην είναι σε θέση να παλέψει, ώστε να είναι υποχρεωμένη να κρύβεται.

Πρωτόκολλο Δέκατο Ένατο:
Οι επαναστάσεις δεν είναι δυνατό να χαρακτηριστούν αλλιώς εκτός από γάβγισμα μικρού σκυλιού εναντίον ενός ελέφαντα. Για μια καλά διοργανωμένη Κυβέρνηση, όχι από άποψη αστυνομικής, αλλά κοινωνικής οργάνωσης, το μικρό σκυλί γαβγίζει εναντίον του ελέφαντα, γιατί αγνοεί την ξεχωριστή του θέση και αξία. Αρκεί κάποιος να αποδείξει μ’ ένα καλό παράδειγμα την αξία της μιας ή της άλλης, για να πάψουν τα σκυλάκια να γαβγίζουν και να συνηθίσουν να κουνάνε την ουρά τους μόλις εμφανίζεται ο ελέφαντας.
Για να αφαιρέσουμε το γόητρο της ανδρείας από το πολιτικό έγκλημα, θα τους καθίζουμε στο εδώλιο των κατηγορουμένων δίπλα με τους κλέφτες, τους δολοφόνους και τους κάθε λογής φτηνούς και ταπεινούς εγκληματίες.
Τότε η κοινή γνώμη θα συγχύσει στη σκέψη της αυτή την κατηγορία των εγκληματιών με τον εξευτελισμό των άλλων και θα τους αντιμετωπίσει με την ίδια περιφρόνηση. Είμαστε διατεθειμένοι (και ελπίζω ότι το έχουμε κατορθώσει) να εμποδίσουμε τους Χριστιανούς να καταπολεμήσουν τις επαναστάσεις μ’ αυτό τον τρόπο.
Γι’ αυτό το σκοπό, μέσω του τύπου, των λόγων μας που δημοσιεύονται και των ωραίων εγχειριδίων της ιστορίας έχουμε διαφημίσει το μαρτύριο που προτίμησαν δήθεν οι επαναστάτες για το κοινό καλό. Αυτή η διαφήμιση αύξησε τις τάξεις των φιλελευθέρων και έριξε χιλιάδες Χριστιανούς στις τάξεις του κοπαδιού μας.

Πρωτόκολλο Εικοστό:
Μια προοδευτική φορολογία θα δώσει πολύ μεγαλύτερο εισόδημα από τη σημερινή αναλογική φορολογία, η οποία μας είναι χρήσιμη μόνο για να διεγείρουμε αναταραχές και δυσαρέσκειες μεταξύ των Χριστιανών.
Προκαλέσαμε στους Χριστιανούς οικονομικές κρίσεις με μοναδικό σκοπό ν’ αποσύρουμε το χρυσό από την κυκλοφορία.
Τεράστια κεφάλαια έμειναν στάσιμα, αποσύροντας και το χρήμα των Κρατών, που υποχρεώνονταν έτσι ν’ απευθύνονται στα ίδια αυτά κεφάλαια, για να βρουν χρήματα. Τα δάνεια αυτά επιβάρυναν τα οικονομικά των Κρατών με την πληρωμή τόκων. Τα υποδούλωσαν στο κεφάλαιο. Η συγκέντρωση της βιομηχανίας στα χέρια των κεφαλαιοκρατών, οι οποίοι κατέστρεψαν τη μικρή βιομηχανία, απορρόφησε όλες τις δυνάμεις του λαού και συγχρόνως του Κράτους.
Όσο καιρό τα δάνεια παρέμειναν εσωτερικά, οι Χριστιανοί δεν έκαναν τίποτα άλλο από το να μεταβιβάζουν το χρήμα από την τσέπη του φτωχού στις τσέπες του πλούσιου. Όταν όμως εξαγοράσαμε τα πρόσωπα που χρειάζονταν για να μεταφέρουμε τα δάνεια σε εξωτερικό έδαφος, όλα τα πλούτη των Χριστιανών διοχετεύθηκαν στα ταμεία μας και όλοι οι Χριστιανοί άρχισαν να μας πληρώνουν φόρο υποτέλειας.
Πόσο φανερή είναι η απουσία της κρίσης από τα καθαρά ζωώδη μυαλά των Χριστιανών! Δανείζονταν από μας με τόκο και χωρίς να σκέπτονται ότι θα χρειαζόταν ν’ αφαιρέσουν το χρήμα αυτό επιβαρυμένο με τους επιπλέον τόκους από τα ταμεία του Κράτους για να μας εξοφλήσουν! Υπήρχε τίποτε απλούστερο από το να παίρνουν το χρήμα που είχαν ανάγκη από τους φορολογουμένους τους;

Πρωτόκολλο Εικοστό Πρώτο:
Επωφεληθήκαμε τη διαφθορά των διοικητών και την αμέλεια των κυβερνητών, για να εισπράξουμε ποσά διπλάσια, τριπλάσια και ακόμη μεγαλύτερα, δανείζοντας στις κυβερνήσεις των Χριστιανών χρήμα που δεν ήταν καθόλου αναγκαίο στο Κράτος.
Θα καταργήσουμε επίσης όλα τα χρηματιστήρια, γιατί δεν επιτρέπουμε να κλονιστεί το γόητρο της δυνάμεώς μας με την αυξομείωση των τιμών των αξιών μας.

Πρωτόκολλο Εικοστό Δεύτερο:
Έχουμε στα χέρια μας τη μεγαλύτερη δύναμη της σημερινής εποχής, το χρυσό.
Μήπως δεν αποδείξαμε με τον τόσο μεγάλο πλούτο ότι το κακό που αναγκαστήκαμε να διαπράξουμε για τόσους αιώνες χρησίμευσε επιτέλους στο αληθινό καλό, να τακτοποιήσουμε δηλαδή τα πάντα; Ορίστε η σύγχυση του ορισμού του καλού και του κακού. Η τάξη θ’ αποκατασταθεί κάπως με τη βία, αλλά επιτέλους θ’ αποκατασταθεί.
Θα εξηγήσουμε συγχρόνως ότι η ελευθερία δεν έγκειται στην ακολασία και το δικαίωμα της ισχύος.
Το κράτος μας θα είναι ένδοξο, γιατί θα είναι ισχυρό, θα διοικεί και θα διευθύνει και δε θα ρυμουλκείται από αρχηγούς κομμάτων και ρήτορες, που απαγγέλλουν ανόητες λέξεις, τις οποίες ονομάζουν μεγάλες αρχές αλλά στην πραγματικότητα είναι ουτοπίες.

Πρωτόκολλο Εικοστό Τρίτο:
Για να συνηθίσουν οι Λαοί την υπακοή, πρέπει να τους εξασκήσουμε στη μετριοφροσύνη και, επομένως, να ελαττώσουμε την παραγωγή των ειδών πολυτελείας. Μ’ αυτό το μέτρο θα βελτιώσουμε τα διεφθαρμένα ήθη ανταγωνιζόμενοι την πολυτέλεια. Θα επανιδρύσουμε τη μικρή βιομηχανία, η οποία θα μειώσει τα ιδιωτικά κεφάλαια των εργοστασιαρχών.
Η απεργία είναι το πιο επικίνδυνο πράγμα για την κυβέρνηση. Για μας ο ρόλος της θα τελειώσει, αμέσως μόλις η εξουσία έρθει στα χέρια μας. Το μεθύσι θ’ απαγορευτεί επίσης με νόμους και θα τιμωρείται σαν έγκλημα εναντίον της ανθρωπότητας, αφού οι άνθρωποι που κατακυριεύονται απ’ αυτό κάτω από την επίδραση του οινοπνεύματος μεταμορφώνονται σε κτήνη.
Ο άρχοντας αυτός θα πάρει τη θέση των κυβερνήσεων που υπάρχουν σήμερα, οι οποίες σέρνουν την ύπαρξη τους ανάμεσα στις απογοητευμένες εξαιτίας μας κοινωνίες, που απαρνήθηκαν ακόμη και αυτή τη δύναμη του Θεού και στους κόλπους τους υψώνεται από παντού η φωτιά της αναρχίας, ενώ αυτός πρέπει πριν από οτιδήποτε άλλο να κατασβέσεις αυτή την αχόρταγη φλόγα. Αυτή είναι η αιτία, για την οποία θα υποχρεωθεί να καταδικάσει σε θάνατο αυτές τις κοινωνίες, ακόμη και αν πρέπει να τις πνίξει στο αίμα τους, για ν’ αναστήσει με τη μορφή στρατιάς που οργανώθηκε σωστά και αγωνίζεται ευσυνείδητα εναντίον κάθε μολύνσεως ικανής να μολύνει το κρατικό σώμα.
Οι δυνάμεις αυτές ήδη θριαμβεύουν, λεηλατούν και προβαίνουν σε κάθε είδους βιαιοπραγίες με το πρόσχημα της ελευθερίας και του δικαίου. Αυτές κατέστρεψαν κάθε τάξη στην κοινωνία, για να υψώσουν πάνω στα ερείπιά τους το θρόνο του Βασιλιά του Ισραήλ. Τότε θα χρειαστεί να τους απομακρύνουμε από το δρόμο του, στον οποίο δεν πρέπει να υπάρχει ούτε το ελάχιστο εμπόδιο.

Πρωτόκολλο Εικοστό Τέταρτο:
Και για να γνωρίζει και να αγαπά ο λαός το Βασιλιά του, είναι αναγκαίο αυτός να συνεννοείται με τους υπηκόους του στις δημόσιες πλατείες. Αυτό επιφέρει την αναγκαία ένωση των δύο δυνάμεων, τις οποίες έχουμε χωρίσει σήμερα με τον τρόμο.
Αυτή η τρομοκρατία μας ήταν κάθε φορά απαραίτητη, για να πέσουν οι δύο αυτές δυνάμεις χωρισμένες κάτω από την επιρροή μας.

(Πρόκειται για κείμενα των Ιουδαίων (Illuminati-Πεφωτισμένων) τα οποία αποκαλύφθηκαν το 1902 από τον Ρώσο Σέργιο Νείλο. Αμέσως μετά την αποκάλυψή τους οι Εβραίοι αγόραζαν όλα τα αντίτυπα, και αφού είδαν ότι δεν πετύχαιναν στο σκοπό τους, άρχισαν να λένε – μέχρι της σήμερα – ότι αυτά είναι ψέματα και προέρχονται από τους εχθρούς τους! Όπως όμως θα δούμε, σχεδόν όλα τα πρωτόκολλα έχουν επαληθευθεί ή επαληθεύονται στις ημέρες μας!)
…………………………………………………………..

Από όσα προαναφέρθηκαν προκύπτει ότι οι εβραίοι δεν επιθυμούσαν για κανέναν λόγο την απελευθέρωση των Ελλήνων. Αντίθετα εργάζονταν προς όφελος των Τούρκων, διότι η τουρκοκρατία εξυπηρετούσε τα σχέδιά τους για εκμεταλλευτική αισχροκέρδεια σε βάρος του υπόδουλου Ελληνισμού.
Οι εβραίοι ωστόσο, πανούργοι από τη φύση τους, κατάφεραν να επωφεληθούν οικονομικά και από εκείνο ακόμη το γεγονός που απεύχονταν και το οποίο δεν ήταν άλλο από την Ελληνική Επανάσταση του 1821. Η οικονομική δυσπραγία του Ελληνισμού και οι αυξημένες ανάγκες του σε όπλα, πολεμοφόδια και τρόφιμα, έγιναν αντικείμενο της πιο σκληρής εκμεταλλεύσεως από τους εβραίους, οι οποίοι επωφελήθηκαν των περιστάσεων με σκοπό να γίνουν και πάλι κύριοι της καταστάσεως, υποδουλώνοντας οικονομικά το επαναστατημένο γένος.
Κατά τη διάρκεια του δαπανηρού αλλά κυρίως αιματηρού αγώνα, ο Ελληνισμός είχε ως μόνη διέξοδό του, για να επιβιώσει και να συνεχίσει την εξέγερση, τον εσωτερικό δανεισμό. Οι μόνοι πρόθυμοι να δανείσουν τους ‘Ελληνες ήταν οι τοκογλύφοι εβραίοι, θέτοντας φυσικά ως προϋπόθεση για τη σύναψη δανείων, όρους εξοντωτικούς.
Αξίζει να σημειωθεί ότι οι αγγλοεβραίοι τραπεζίτες Ρικάρντο (Ιωσήφ και Σαμψών), εμφανίσθηκαν πρόθυμοι να δανειοδοτήσουν τους ‘Ελληνες, υπό την προϋπόθεση όμως, ότι θα λάμβαναν ως υποθήκη ολόκληρη την Κορινθία και θα εισέπρατταν ως εξόφληση, τα διπλάσια χρήματα απ’ όσα είχαν συγκεντρώσει ως φιλέλληνες από ολόκληρη την Ευρώπη. Ιδιαίτερα επαχθείς ήταν και οι όροι του εβραίου τραπεζίτη Ρότσιλντ. Το αποτέλεσμα ήταν, το Έθνος δανειοδοτούμενο κάτω από ληστρικές συνθήκες, να περιέλθει σε μία πιο ασφυκτική μορφή εξάρτησης, την οικονομική, από τους εβραίους…
Στο σημείο ακριβώς αυτό, γίνονται κατανοητοί οι υπερχρονικοί στίχοι του κατά πολύ μεταγενέστερου ποιητή Κ. Καρυωτάκη «Λευτεριά, Λευτεριά, θα σε αγοράσουν έμποροι και κονσόρτσια κι εβραίοι…».
Τελικά το πρώτο δάνειο του Αγώνα συνάφθηκε στην Αγγλία, το 1824. Οι Έλληνες απεσταλμένοι Ι. Ορλάνδος και Α. Λουριώτης, συνομολόγησαν με τον οίκο Λόφνουν στις 21 Φεβρουαρίου 1824, δάνειο ύψους 800.000 λιρών στερλινών, σε τιμή έκδοσης 59% και τόκο ετήσιο 5% επί της ονομαστικής αξίας. Για την απόσβεση του δανείου, καθοριζόταν διάστημα 36 ετών. Ως εγγύηση δε -παρακαταθήκη- για την αποπληρωμή του δανείου, είχε συμφωνηθεί να τελούν όλα τα «Εθνικά κτήματα». Από το ονομαστικό κεφάλαιο που αποτελούσε το ποσό του δανείου (800.000 λίρες), μόνο οι 298.700 δόθηκαν στους Έλληνες. Το μεγαλύτερο μέρος του ποσού εξανεμίστηκε σε προμήθειες και… έξοδα από τους εβραίους. Το τελικό ποσό αποφασίσθηκε να κατεβεί στις τράπεζες του φιλοεβραίου Καίσαρα Λογοθέτη και του εβραίου Σαμουήλ Βαρφ, στη Ζάκυνθο. Ωστόσο, ακόμη και το εναπομείναν από τη λεηλασία ποσό, καθυστέρησε αρκετά να φθάσει στην Ελλάδα, στελνόταν δε με αγγλικά πλοία, υπό τη μορφή δόσεων, δυσχεραίνοντας σημαντικά την έκβαση του αγώνα.
Το δεύτερο αγγλικό δάνειο ανέλαβαν να διεκπεραιώσουν οι εβραίοι αδελφοί Ρικάρντο, οι ληστρικές αξιώσεις των οποίων αναφέρθηκαν παραπάνω. Η συμφωνία για τη σύναψη του δανείου, τελικά υπογράφηκε στις 7 Φεβρουαρίου 1825. Το ονομαστικό κεφάλαιο ανερχόταν στα 2.000.000 λίρες στερλίνες για έξοδα δε του… τραπεζικού οίκου, προμήθεια πληρωμής τόκου, προμήθεια για τα μεσιτικά έξοδα συνομολογήσεως καθώς και για όλες τις εβραϊκές «εκδουλεύσεις», το ύψος του ποσού το οποίο θα παρελάμβαναν οι Έλληνες κατήλθε στις 816.000 λίρες, ενώ η χρέωση λόγω του δανείου ίσχυσε για ολόκληρο το ποσό (2.000.000 λίρες).
Όμως ούτε και αυτό το ποσό τελικά ήταν στη διάθεση των Ελλήνων. Τέθηκε στη διάθεση της αγγλοεβραϊκής διαχειρίσεως με εκβιαστικούς όρους και αντί να σταλούν όπλα και χρήματα στην Ελλάδα, όπως είχε εκ των προτέρων συμφωνηθεί, παραγγέλθηκαν πλοία στην Αγγλία, φρεγάτες στις ΗΠΑ, μισθώθηκαν πανάκριβα αμειβόμενοι ξένοι στρατιωτικοί, οι οποίοι ήλθαν στην Ελλάδα όχι βέβαια για να συμβάλλουν στην διεξαγωγή του Αγώνα, αλλά για να θησαυρίσουν, εκμεταλλευόμενοι καιροσκοπικά, τις δυσμενείς για τον Ελληνισμό συγκυρίες, το δε εναπομείναν ποσό κατασπαταλήθηκε στο… χρηματιστήριο.
Ποτέ άλλοτε Έθνος δεν καταληστεύτηκε κατ’ αυτό τον επαίσχυντο τρόπο, όπως συνέβη με το Ελληνικό στην προκειμένη περίπτωση.
Το υλικό, ότι δηλαδή απέμεινε από αυτό, παραδόθηκε τελικά στις Ελληνικές δυνάμεις προς το τέλος σχεδόν του αγώνα, μόλις το 1826 και αυτό υπήρξε ελλιπέστατο.
Αυτές, σε συντομία, ήταν οι ληστρικές – τοκογλυφικές επιδόσεις των εβραιοάγγλων και των εβραιοαμερικανών «φιλελλήνων», για να επιβεβαιωθεί τελικά το εικοστό άρθρο από τα Πρωτόκολλα των Σοφών της Σιών, το οποίο αναφέρει επιγραμματικά τα ακόλουθα: «Κάθε δάνειο υποδεικνύει την αδυναμία του Κράτους και την μη κατανόηση των δικαιωμάτων αυτού. Τα δάνεια επικρέμωνται όπως το σπαθί του Δαμοκλέους στο κεφάλι κυβερνώντων. Τα εξωτερικά δάνεια είναι βδέλλες. Όταν όμως εξαγοράσουμε τα πρόσωπα τα οποία χρειάζονται, για να μεταφέρουν τα δάνεια σε εξωτερικό έδαφος, όλα τα πλούτη των κρατών διοχετεύονται στα ταμεία μας και όλοι οι χριστιανοί αρχίζουν να καταβάλλουν σε εμάς φόρο υποτέλειας…». Νιώθοντας απέχθεια αλλά και αγανάκτηση από την κατάσταση που επικρατούσε, μία κατάσταση η οποία με ελαφρές παραλλαγές εξακολουθεί να ισχύει ακόμη και σήμερα, ο φιλέλληνας Λόρδος Βύρων σε ποίημά του, μεταξύ των άλλων, αναφέρει και τους ακόλουθους στίχους.
«Πόσο πλούσια είναι η Βρετανία
Όχι φυσικά σε ορυχεία, ή ειρήνη
ή αφθονία, καλαμπόκι ή λάδι ή κρασιά.
Ήταν ποτέ η χριστιανική γη τόσο
πλούσια σε εβραίους;
Όλες οι καταστάσεις.
Όλα τα πράγματα.
Όλες τις ηγεμονίες, αυτοί τις ελέγχουν.
Κάνουν ένα δάνειο «απ’ την Ινδία ως τον Πόλο»
με μεγάλη ταχύτητα.
Αυτοί τραπεζίτης – κτηματομεσίτης – Βαρώνος.
Βοηθούν την χρεωκοπία μας
τύραννοι για το συμφέρον τους…
Ο διεθνής σιωνισμός άλωσε καίρια την πολιτική ζωή της Ελλάδας, εγκαθιδρύοντας το κοινοβουλευτικό πλαίσιο, το οποίο είναι γνωστό από που έλκει την καταγωγή του. Συνακόλουθα δημιούργησε κόμματα – μαριονέτες, τα οποία ήταν φαινομενικά αυτόνομα, αλλά στην ουσία εξαρτώνταν οικονομικά και εργάζονταν για σκοπούς του ιουδαϊσμού.

Γνωστικισμός

Με τον όρο γνωστικισμός εννοείται ένα προχριστιανικής καταγωγής φιλοσοφικό και θρησκευτικό κίνημα, δείγμα του σύντονου συγκρητισμού της ρωμαϊκής εποχής ο οποίος είχε τις ρίζες του στα μεσογειακά ήθη της ελληνιστικής περιόδου. Ο όρος χρησιμοποιήθηκε επίσης για να περιγράψει διάφορες θρησκευτικές ομάδες των πρώτων τεσσάρων μεταχριστιανικών αιώνων. Ο γνωστικισμός αποτελούσε ένα σωτηριολογικό θρησκευτικό σύστημα, βασισμένο στην ημιδιαισθητική μυστικιστική έννοια της Γνώσης, το οποίο στις περισσότερες περιπτώσεις αποδεχόταν ως λυτρωτική θεότητα τον χριστιανικό Ιησού Χριστό, προσδίδοντάς του όμως διαφορετικές ιδιότητες απ’ ότι ο χριστιανισμός. Οι γνωστικοί, διεσπαρμένοι σε διάφορες αυτόνομες κοινότητες και χωρίς κεντρικό συντονισμό ή συγκεντρωτικό ιερατείο, ουσιαστικά εκριζώθηκαν ως τον πέμπτο αιώνα από την επίσημη χριστιανική Εκκλησία και τον ρωμαϊκό Στρατό (αν και γνωστικά συστήματα επέζησαν μέχρι και τα τέλη του Μεσαίωνα), καθώς η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία είχε θεσπίσει πλέον ως κρατική και μόνη αποδεκτή θρησκεία τον χριστιανισμό. Εξίσου σημαντικός λόγος για την εξάλειψή τους απέβη η συστηματική περιφρόνηση του φυσικού κόσμου, με την ιδιαίτερη μετάθεση του βάρους της διδασκαλίας τους προς την αρχή και δημιουργία του Σύμπαντος, καθώς και ο συνήθως αυστηρός ασκητικός βίος που δίδασκαν, συνοδευόμενος από περιφρόνηση του σώματος. Η έρευνα για τον γνωστικισμό βρίσκεται σε μεγάλη άνοδο μετά την ανακάλυψη της γνωστικής βιβλιοθήκης του Ναγκ Χαμαντί και την εύρεση του γνωστικού Ευαγγελίου του Ιούδα.

Ο γνωστικισμός εμφανίστηκε κατά τη διάρκεια μίας ιστορικής περιόδου με μεγάλη έξαρση του θρησκευτικού αισθήματος και των μυστικιστικών πρακτικών στον ρωμαϊκό κόσμο, από τον πρώτο αιώνα π. Χ. ως τον τέταρτο αιώνα. Παράλληλα με την ανάδυσή του στην ανατολική Μεσόγειο γνώρισαν άνθιση οι μυστηριακές λατρείες, ο ερμητισμός, ο μιθραϊσμός, ο νεοπλατωνισμός κλπ, ενώ αναπτύχθηκε και τελικά εδραιώθηκε ο χριστιανισμός. Ο γνωστικισμός περιελάμβανε στοιχεία ελληνικά, ιρανικά, ιουδαϊστικά και χριστιανικά. Η διερεύνηση της πρώιμης μορφής του γνωστικισμού έγινε από τους εχθρούς του, τους πρώτους διαμορφωτές του επίσημου («ορθόδοξου») χριστιανικού δόγματος της εποχής όπως ο Κλήμης, ο Ωριγένης και ο Ειρηναίος. Οι συγκεκριμένοι καταδίκασαν αυτό που οι ίδιοι αποκάλεσαν «γνωστική αίρεση» και η πολεμική τους εναντίον του γνωστικισμού αποτέλεσε την πρωταρχική τους ώθηση για τη συγγραφή των θεολογικών συγγραμμάτων τους. Ωστόσο, αν και τότε έβλεπαν τον γνωστικισμό ως χριστιανική αίρεση, στη σημερινή εποχή επικρατεί η αντίληψη ότι πρόκειται περισσότερο για δύο διαφορετικές και ανταγωνιστικές θρησκείες οι οποίες είτε αναπτύχθηκαν παράλληλα, βασισμένες σε κοινές πηγές, είτε ο γνωστικισμός προηγήθηκε με κάποια πρώιμη μορφή του.

Χαρακτηριστικά:

Η λέξη γνωστικισμός προέρχεται από την ελληνική λέξη γνώσις, και αναφέρεται στην αντίληψη ότι υπάρχει μια ιδιαίτερη εσωτερική γνώση, ένα κλειδί στην υπερβατική κατανόηση που μόνον ορισμένοι κατέχουν. Η απόκρυφη φύση της γνωστικής διδασκαλίας και το γεγονός ότι τα περισσότερα στοιχεία μας για αυτήν έρχονται παραδοσιακά από τις επιθέσεις των ορθόδοξων χριστιανών συγγραφέων, δυσκολεύουν την προσπάθειά μας να είμαστε ακριβείς για το περιεχόμενο των πρώιμων γνωστικών συστημάτων, ιδιαίτερα για τα προχριστιανικά. Ο Ειρηναίος στο Κατά των Αιρέσεων περιέγραψε αρκετές διαφορετικές σχολές του γνωστικισμού του δευτέρου αιώνα, αντιπαραθέτοντας -ενίοτε με σαρκαστικό τρόπο- τις διαφορές τους με τον χριστιανισμό. Ωστόσο, η ανακάλυψη της βιβλιοθήκης του Ναγκ Χαμαντί στην Αίγυπτο το 1945 βοήθησε τους ερευνητές να μελετήσουν τα κείμενά του από πρώτο χέρι.

Η λέξη «γνωστικισμός» εμφανίζεται σε αρκετές σύγχρονες σέκτες, στις οποίες μόνον οι μυημένοι έχουν πρόσβαση στις μυστικές του διδασκαλίες. Έτσι και ο αρχαίος γνωστικισμός διέθετε στάδια μύησης με την ανώτερη βαθμίδα («πνευματικοί γνωστικοί») να οδηγεί στην ατομική λύτρωση, αλλά κατά τ’ άλλα πολύ λίγο ομοιάζει με τις σύγχρονες γνωστικές δοξασίες. Πολλά στοιχεία του γνωστικισμού είναι προχριστιανικά και είναι γενικά αποδεκτό σήμερα ότι ο χριστιανισμός και τα κανονικά του κείμενα δεν είναι πρότερα του γνωστικού κινήματος αλλά αναπτύχθηκαν παράλληλα, χρησιμοποιώντας ενίοτε τις ίδιες πηγές. Αρκετοί σύγχρονοι ερευνητές είναι πεπεισμένοι ότι το Κατά Θωμάν Ευαγγέλιο χρησιμοποιείτο από τους γνωστικούς του πρώτου αιώνα. Κάποια γνωστικά κείμενα δεν περιέχουν καμία αναφορά στον Ιησού ή άλλες χριστιανικές μορφές.

Πολλές γνωστικές σέκτες ήταν χριστιανικές ομάδες που αγκάλιασαν τις μυστηριακές αντιλήψεις περί της αληθινής φύσης του Ιησού, αυτές που βρίσκονταν πέρα από το πλαίσιο της ορθόδοξης χριστιανικής πίστης. Για παράδειγμα οι γνωστικοί δίδασκαν τον δοκητισμό, την πίστη δηλαδή ότι ο Ιησούς Χριστός δεν είχε φυσικό σώμα, ότι η φυσική του υπόσταση ήταν μια απάτη και συνεπώς η σταύρωσή του δεν ήταν υλική. Αυτές οι θεωρήσεις βασίζονταν στην υποτιμητική αντίληψη για τη σάρκα που έτρεφαν οι γνωστικοί και την άποψη ότι ένας θεός ποτέ δεν θα φυλακιζόταν στην «ποταπή» ύλη. Ο χριστιανικός γνωστικισμός αποπειράθηκε να λύσει ορισμένα από τα μεγάλα προβλήματα τα οποία κληροδότησε η υιοθέτηση της ελληνιστικής μεταφυσικής από τον χριστιανισμό.

Δοξασίες και πρακτικές:

Με βάση τα διαθέσιμα γνωστικά κείμενα και τις αναφορές των εχθρών του γνωστικισμού —των εκκλησιαστικών Πατέρων που εναντιώνονταν στους γνωστικούς— οι βασικές γνωστικές δοξασίες μπορούν να συνοψισθούν ως εξής:

1. Ο Κόσμος. Οι περισσότεροι γνωστικοί διαχώριζαν την «ύλη», η οποία ήταν κακή και απόλυτα απομακρυσμένη από τον Θεό, και το «πνεύμα», το οποίο θεωρούνταν αγαθό και προσκείμενο στο θείο. Ο φυσικός κόσμος, ως υλική επικράτεια, θεωρούνταν κακός.
2. Η θεϊκή επικράτεια. Ο αληθινός και αγαθός Θεός δεν δημιούργησε, κατά συνέπεια, αυτόν τον κόσμο. Σύμφωνα με τους μύθους που αφηγούνταν οι γνωστικοί, στο απώτατο παρελθόν ο αληθινός Θεός απέκτησε θεϊκούς απογόνους (οι οποίοι αποκαλούνταν «Αιώνες»), διαδοχικές εκπορεύσεις του στο πλαίσιο μίας μεταφυσικής ιεραρχίας οι οποίες κατά ζεύγη, παρήγαγαν δικούς τους απογόνους. Μία καταστροφή έλαβε χώρα στη θεϊκή επικράτεια όταν ένας κατώτατος Αιώνας (συχνά ονομάζεται «Σοφία») ξέπεσε και αποχωρίστηκε από τους υπολοίπους, ενώ ταυτόχρονα απέκτησε έναν δικό του θεϊκό απόγονο. Αυτός ο απόγονος, όντας γεννημένος έξω από τη θεϊκή επικράτεια, ήταν Κακός (ή «πλανημένος», κατ’ άλλες παραδόσεις) και σε συνεργασία με τους δικούς του θεϊκούς απογόνους (οι οποίοι τότε ήρθαν σε ύπαρξη), τους «Άρχοντες», δημιούργησε τον υλικό κόσμο, το κατώτατο στην ιεραρχία μεταφυσικό επίπεδο, ως τόπο φυλάκισης για την έκπτωτη Σοφία. Με αυτό τον τρόπο έγινε γνωστός ως ο «Δημιουργός».
3. Άνθρωποι. Ο Αιώνας Σοφία που είχε εκπέσει από τη θεϊκή επικράτεια αιχμαλωτίστηκε και φυλακίστηκε στον δικό μας υλικό κόσμο μέσα σε σώματα ανθρώπων. Έτσι οι άνθρωποι, έχοντας τη θεϊκή σπίθα μέσα τους, επιθυμούν διακαώς να διαφύγουν από αυτόν τον κόσμο και να αγγίξουν τα ανώτερα μεταφυσικά επίπεδα, να βυθιστούν στον ίδιο τον Θεό. Δεν είναι απλώς ζωντανά πλάσματα, όπως τα υπόλοιπα ζώα, προορισμένα να πεθαίνουν και να παύσουν να υπάρχουν.
4. Σωτηρία. Η θεϊκή σπίθα μέσα στους ανθρώπους είναι δυνατόν να διαφύγει μόνο μέσω της απόκτησης γνώσης όσον αφορά το μέρος από όπου προήλθε, πώς βρέθηκε εκεί και πώς μπορεί να επιστρέψει εκεί. Η απελευθέρωση από αυτόν τον υλικό κόσμο, με άλλα λόγια, μπορεί να επέλθει μόνο μέσω απελευθερωτικής, μυστικιστικής Γνώσης.
5. Ο Θεϊκός Λυτρωτής. Αυτή η Γνώση, όμως, δεν μπορεί να αποκτηθεί με μέσα αυτού του κόσμου καθώς ο κόσμος είναι κακός · πρέπει συνεπώς να προέλθει από εξωτερική πηγή. Σε χριστιανικούς τύπους γνωστικισμού (καθώς υπήρχαν και μορφές που δεν εμφανίζουν δεσμούς με τον χριστιανισμό), ο Ιησούς Χριστός είναι εκείνος που φέρει αυτή τη γνώση και έρχεται από ψηλά για να τη μεταδώσει ως απαραίτητη για την ατομική πνευματική σωτηρία. Εφόσον, όμως, δεν είναι πράγματι δυνατό να ανήκει σε αυτόν τον κόσμο, ο Χριστός δεν γεννήθηκε στην πραγματικότητα στη Γη. Κάποιοι γνωστικοί είχαν την άποψη ότι ο Ιησούς φαινόταν μόνο ως άνθρωπος ενώ στην πραγματικότητα το σώμα του ήταν φάντασμα, σάρκινο μόνο στην εμφάνιση («δοκητισμός»). Άλλοι ισχυρίζονταν ότι ο Χριστός ήταν θεϊκός Αιώνας ο οποίος για λίγο ενσαρκώθηκε στο πραγματικό σάρκινο σώμα του Ιησού, ξεκινώντας από τη βάπτισή του και φτάνοντας λίγο πριν το σταυρικό τέλος της ζωής του, οπότε και τον εγκατέλειψε. Στη συνέχεια, τον ανέστησε από τους νεκρούς και κατέλαβε το σώμα του και πάλι, έτσι ώστε να μπορεί να μεταδίδει τη μυστική του Γνώση μετά την ανάστασή του. Και οι δύο αυτές απόψεις βασίζονται στη μυθολογική / συμβολική ερμηνεία της χριστιανικής Βίβλου, εκλαμβάνοντάς την ως μυητική αλληγορία και όχι ως κυριολεκτική ιστορική καταγραφή.
6. Η Εκκλησία. Πολλοί γνωστικοί είχαν την άποψη ότι οι χριστιανοί που είχαν πίστη στον Χριστό ως κυριολεκτικό ιστορικό πρόσωπο και διήγαγαν ενάρετο βίο θα μπορούσαν να αποκτήσουν κάποιο ίχνος σωτηρίας μετά τον θάνατό τους. Η πραγματική, όμως, και ένδοξη μεταθανάτια ζωή πρόκειται να αποκτηθεί μόνον από τους γνωστικούς, από εκείνους που αναζητούν τη θεϊκή σπίθα μέσα τους και φτάνουν ως το σημείο να αποκτήσουν την πλήρη Γνώση των μυστικών της σωτηρίας. Αυτοί ήταν οι εκλεκτοί «πνευματικοί».
7. Ηθική. Ως κανόνα, οι γνωστικοί φαίνεται πως πίστευαν ότι εφόσον το ανθρώπινο σώμα είναι υλικό και κακό θα έπρεπε να το μεταχειρίζονται με αυστηρότητα, έτσι ώστε να πετύχουν την απελευθέρωση του πνεύματος από το σώμα αλλά και την απαλλαγή από το σαρκικό φρόνημα. Επομένως οι γνωστικοί αυτοί προωθούσαν έναν ιδιαιτέρως ασκητικό τρόπο ζωής.

Ορισμένοι γνωστικοί, από κοινού με νεοπλατωνικούς φιλοσόφους όπως ο Πλωτίνος, θεωρούσαν την ύλη βδελυρή προκειμένου να απεικονίσουν με ενάργεια την εξαιρετική της απόσταση από την μοναδική πηγή του σύμπαντος, το υπέρτατο Καλό. Η ύλη δεν είναι κακή per se, αλλά μόνον γιατί είναι απομακρυσμένη, ως αντίθετη, από την πηγή της μονάδας, τον Θεό.

Θα ήταν ορθότερο να χαρακτηρίσουμε τη σχέση των γνωστικών με την ύλη ως αμφιταλαντευόμενη. Οι απόψεις τους ήταν μια προσπάθεια να ερμηνεύσουν και να ξεκαθαρίσουν τη σχέση του θείου με το ατελές Σύμπαν και να δημιουργήσουν ένα πλαίσιο αναφοράς που θα ερμήνευε το αίσθημα αποξένωσης του ατόμου μέσα σε ένα τέτοιο Σύμπαν, φτιαγμένο φαινομενικά για την ευδαιμονία των ανώτερων κοινωνικών τάξεων και, κατ’ αυτούς, κυβερνούμενου από το Κακό.

Οι περισσότεροι γνωστικοί ασκούσαν την αγαμία και τον ασκητισμό, θεωρώντας ότι οι ηδονές της σάρκας συνδέονταν με το Κακό. Ωστόσο, ορισμένοι ασκούσαν επίσης ένα είδος λιμπερτινισμού (ελευθεριασμού), αν και ο όρος είναι νεόδμητος στην ιστορία της φιλοσοφίας, θεωρώντας ότι αφού το σώμα είναι κακό χρειάζεται κανείς να το διαφθείρει, ή αφού το σώμα είναι κακό δεν έχει σημασία τι κάνει ο άνθρωπος μέσω αυτού. Οι αντιλήψεις τους αυτές οδήγησαν σε μεγαλύτερη ακόμη καχυποψία από τους χριστιανούς και έγινε γενική επίκριση ακόμα και σε ομάδες που δεν ακολουθούσαν τη συγκεκριμένη πρακτική. Για παράδειγμα, παρουσιάζεται η μαρτυρία του Επιφανίου και άλλων εκκλησιαστικών συγγραφέων ότι οι γνωστικοί συμμετείχαν σε σεξουαλικά όργια με χαρακτήρα λατρευτικών ακολουθιών.

Θεολογία:

Η δημιουργία του γνωστικού μεταφυσικού συστήματος σήμερα χαρακτηρίζεται ως πολύπλοκη, με επιρροές από τον νεοπυθαγορισμό, τον ζωροαστρισμό και τον στωικισμό. Ο γνωστικισμός δίδασκε γενικά ότι η Γη κυβερνιόταν από έναν κατώτερο θεό, τον Ιαλνταμπαόθ, τον Δημιουργό του Πλάτωνα. Ο Δημιουργός βρισκόταν επικεφαλής των Αρχόντων, κυβερνητών του φυσικού κόσμου. Τα ανθρώπινα σώματα, αν και περιέχουν το κακό στην ύλη τους, περιείχαν επίσης και έναν θείο σπινθήρα ή πνεύμα που προερχόταν από την Πηγή, ή το Τίποτα, τη θεϊκή πηγή εκπόρευσης όλων των πραγμάτων. Η Γνώσις είναι εκείνη που σύμφωνα με τις αντιλήψεις των γνωστικών βοηθά τον θείο σπινθήρα να επιστρέψει στην πηγή από την οποία προήλθε.

Πολλοί γνωστικοί (ιδιαίτερα οι οπαδοί του Βαλεντίνιου ή Βαλεντίνου) δίδασκαν πως υπήρχε ο Ένας, ο αρχικός, άγνωστος Θεός (Βυθός, η Μονάδα, ο πρώτος Αιών). Ως προς τη φύση του θεωρούνταν υπερβατικός, άρρητος και άγνωστος. Από αυτόν τον Έναν εκπορεύθηκαν άλλοι Αιώνες, ζεύγη των κατώτερων υπάρξεων κατ’ ακολουθίαν (ο Βαλεντίνιος αναφέρει 30 τέτοια ζεύγη). Όλοι μαζί οι Αιώνες σχημάτιζαν το Πλήρωμα ή πληρότητα του Θεού. Το κατώτατο από αυτά τα ζεύγη ήταν η Σοφία και ο Χριστός.

Στον βαλεντίνειο μύθο της δημιουργίας, η Σοφία αναζητούσε τον άγνωστο Έναν. Σε μία αφήγηση είδε ένα μακρινό φως, το οποίο όμως ήταν αντανάκλαση και έτσι οδηγήθηκε ακόμα μακρύτερα από το Πλήρωμα. Ο φόβος της Σοφία να μη χάσει τη ζωή της, όπως έχασε το φως του Ενός, της προκάλεσε σύγχυση και την επιθυμία να επιστρέψει. Εξαιτίας αυτών των επιθυμιών ήλθαν σε ύπαρξη η ύλη και η ψυχή μέσω των τεσσάρων κλασικών στοιχείων φωτιά, νερό, γη και αέρας. Η δημιουργία του λεοντόμορφου Δημιουργού κατά τη διάρκεια της εξορίας ήταν επίσης λανθασμένη σύμφωνα με ορισμένες γνωστικές πηγές, ως αποτέλεσμα της προσπάθειας της Σοφίας να εκπορευθεί αφ’ εαυτής, χωρίς το αρσενικό της αντίστοιχο. Ο Δημιουργός προχώρησε στη δημιουργία του φυσικού κόσμου, στον οποίον ζούμε, αγνοώντας την ύπαρξη της Σοφίας, η οποία εντούτοις κατόρθωσε να ενσταλάξει τον σπινθήρα της στην πλάση του Δημιουργού. Αυτός ο σπινθήρας είναι το πνεύμα.

Κατόπιν τούτου ο σωτήρας Χριστός επέστρεψε και της επέτρεψε να δει ξανά το φως παρέχοντάς της τη γνώση του πνευματικού φωτός. Ο Χριστός στάλθηκε στη Γη με τη μορφή ενός ανθρώπου, του Ιησού, για να δώσει στους ανθρώπους τη Γνώση που χρειάζονται για να λυτρωθούν από τον φυσικό κόσμο και να επιστρέψει το πνεύμα τους στο Πλήρωμα.

Οι τρεις αισθήσεις που βίωσε η Σοφία δημιουργούν τρεις τύπους ανθρώπων:

* Τους υλικούς (δεμένους με την ύλη, την πηγή του Κακού)
* Τους ψυχικούς (δεμένους με την ψυχή και εν μέρει λυτρωμένους από το Κακό)
* Τους πνευματικούς, (που μπορούν να επιστρέψουν στο Πλήρωμα εάν επιτύχουν τη Γνώση και κατορθώσουν να δουν το φως). Οι γνωστικοί δημιούργησαν το δικό τους σωτηριολογικό περιεχόμενο στις απόψεις τους θεωρώντας εαυτούς μέλη της τελευταίας ομάδας.

Οι γνωστικοί ταύτιζαν τον Δημιουργό με τον Ιεχωβά, τον Θεό της Παλαιάς Διαθήκης. Απέρριπταν την τελευταία και τον ιουδαϊσμό, ενώ συχνά τιμούσαν εκείνους που απορρίπτονταν από τον Θεό της Παλαιάς Διαθήκης. Ορισμένοι γνωστικοί φέρεται ότι θεωρούσαν πως ο κατώτερος Δημιουργός ταυτιζόταν με τον Σατάν. Όπως είναι φυσικό μια τέτοια πίστη συνεισέφερε τα μέγιστα στην καχυποψία με την οποία τους αντιμετώπιζαν οι χριστιανοί, για τους οποίους ο αγαθός και μοναδικός Θεός ήταν ταυτόχρονα και ο Δημιουργός και ο Ιεχωβά.

Άλλες γνωστικές ομάδες αντιμετώπιζαν τον Όφι στον Κήπο της Εδέμ ως ηρωική μορφή, γιατί επιθυμούσε να βοηθήσει την Ανθρωπότητα να απελευθερωθεί από τις αλυσίδες του Ιαλδαβαώθ. Μετά την άφιξη του Δημιουργού για να κυβερνήσει τον φυσικό κόσμο, η Σοφία στέλνει ένα μήνυμα μέσω του Όφεως. Παρέχει τη Γνώση στους ανθρώπους με αυτόν τον τρόπο, γεγονός που προκαλεί την οργή του Δημιουργού ο οποίος πιστεύει ότι είναι ο μόνος δημιουργός του Σύμπαντος και ο αποκλειστικός κυβερνήτης του. Το «πρωταρχικό αμάρτημα» στο εννοιολογικό πλαίσιο του γνωστικισμού δεν είναι αμάρτημα αλλά ένας «πρωταρχικός διαφωτισμός». Στα γνωστικά κείμενα, επίσης, αναφέρεται ότι ο Σηθ, ο τρίτος γιος του Αδάμ γνώρισε τις γνωστικές διδασκαλίες από τον πατέρα του και τη μητέρα του και ότι η Γνώση διατηρήθηκε έτσι σε όλη τη δημιουργία. Οι γνωστικοί αντιλαμβάνονταν την Παλαιά Διαθήκη ως μύθο, και συνεπώς τη θεωρούσαν υποκείμενη σε πολλαπλές ερμηνείες.

Γνωστικές ομάδες:

Οι γνωστικές ομάδες διαιρούνται συχνά στην ανατολική ή περσική σχολή και τη συροαιγυπτιακή σχολή. Η συροαιγυπτιακή σχολή είναι η πρώτη που εμφανίστηκε ιστορικά κατά τον πρώτο αιώνα π.Χ. και άκμασε ως τα τέλη του δευτέρου αιώνα μ.Χ. Ακολούθησε μία υποχώρηση του γνωστικισμού στην ανατολική Μεσόγειο [8] προς όφελος άλλων θρησκευτικών κινημάτων, ώσπου κατά τα τέλη του τρίτου αιώνα εμφανίστηκε με νέα ορμή η περσική σχολή (μανδαϊσμός και μανιχαϊσμός). Αυτή εμφάνιζε έναν καθοριστικό διαχωρισμό ανάμεσα στο φως και το σκοτάδι, το Καλό και το Κακό, ως αποτέλεσμα των επιδράσεων του ζωροαστρικού δυαρχικού δυϊσμού, ενώ αντιθέτως η συροαιγυπτιακή σχολή, η συνδεόμενη συνήθως με τον χριστιανικό γνωστικισμό, ήταν περισσότερο πλατωνική ως προς τον χαρακτήρα της. Η ομάδα των οφιτών φαίνεται πως είχε δεχθεί επιδράσεις και από τις δύο σχολές. Περί τα μέσα του Μεσαίωνα έλαβαν χώρα διαδοχικές αναγεννήσεις του γνωστικισμού στη χριστιανική Ευρώπη (παυλικιανοί, βογόμιλοι, Καθαροί) οι οποίες χτυπήθηκαν συντονισμένα από κοσμικές και εκκλησιαστικές Αρχές.

* Συροαιγύπτιοι γνωστικοί
o Σηθιανοί, που παρήγαγαν αρκετά κείμενα.
o Κέρινθος
o Σίμων ο Μάγος και Μαρκίων της Σινώπης. Και οι δύο είχαν γνωστικές τάσεις, αλλά δεν ήσαν πλήρως γνωστικοί. Είχαν πλήθος μαθητών, ανάμεσα στους οποίους συγκαταλέγεται και ο μαθητής του Σίμωνα Μένανδρος.
o Βαλεντιανοί υπό τον Βαλεντίνιο, καλύτερα γνωστό ως Βαλεντίνο (περ. 100 – 153), ο οποίος ανέπτυξε το μεγαλύτερο τμήμα της σύνθετης κοσμολογίας του γνωστικισμού.
o Βασιλιδιανοί
o Οφίτες, που αποκαλούνταν έτσι γιατί λάτρευαν το ερπετό της Γένεσης ως δότη της ανθρώπινης γνώσης.
o Καϊνίτες, που λάτρευαν τον Κάιν και τον Ησαύ
o Σοδομίτες που πίστευαν ότι η εμβύθιση στην αμαρτία είναι κλειδί της σωτηρίας, γιατί το σώμα είναι κακό και πρέπει κανείς να το διαφθείρει.
o Καρποκρατιανοί
o Βορβορίτες

* Πέρσες γνωστικοί
o Μανδαϊσμός, που υφίσταται ακόμη και σήμερα, αλλά δεν έχει χριστιανικό χαρακτήρα.
o Μανιχαϊσμός, πλήρης θρησκεία που έχει πλέον εκλείψει.

* Μεταγενέστεροι γνωστικοί
o Παυλικιανοί, μία γνωστική αναβίωση στην Αρμενία και τη Βυζαντινή Αυτοκρατορία
o Βογόμιλοι, διανοητικοί απόγονοι των Παυλικιανών στα Βαλκάνια.
o Καθαροί ή αλβιγηνοί, διανοητικοί απόγονοι των Βογόμιλων στην Προβηγκία.

Πηγές:

Υπάρχουν δύο ιστορικές πηγές για τον γνωστικισμό:

* Οι επιθέσεις στον γνωστικισμό από χριστιανούς θεολόγους της Αρχαιότητας όπως ο Τερτυλλιανός, ο Ιππόλυτος, ο Ειρηναίος και ο Επιφάνιος Σαλαμίνος)
* Τα πρωτότυπα γνωστικά κείμενα.

Καμία από τις δύο πηγές δεν είναι αρκούντως ικανοποιητική. Οι επιθέσεις στον γνωστικισμό από τους ορθόδοξους χριστιανούς θεωρείται από πολλούς ότι πάσχει από προκατάληψη. Φαίνεται πως υπήρχαν πολύ περισσότερες γνωστικές γραφές, για τις οποίες οι ίδιοι θεολόγοι κάνουν αναφορά, αλλά δεν διασώθηκαν. Επίσης είναι πιθανό να μην περιγράφονται όλοι οι τύποι γνωστικισμού ώστε να αποκομίσει κανείς μια πλήρη ιδέα μόνο από τα γραπτά των χριστιανών συγγραφέων.

Το σίγουρο είναι ότι πρέπει να είχαν γραφεί πολλά γνωστικά κείμενα και έργα, αλλά μέχρι τα τέλη του 19ου αιώνα κανένα από αυτά δεν ήταν διαθέσιμο, εκτός από μεμονωμένες παραπομπές των χριστιανών συγγραφέων. Πολλοί λόγιοι του 19ου αιώνα έκαναν σημαντική προσπάθεια να συλλέξουν τις σκόρπιες αναφορές και να ανασυνθέσουν το γνωστικό υλικό. Από τότε έγιναν σημαντικές ανακαλύψεις χειρογράφων με κυριότερη εκείνη των κωδίκων του Ναγκ Χαμαντί. Παρόλο, όμως, που έχουμε στη διάθεσή μας μια αρκετά καλή συλλογή γνωστικών κειμένων, η ερμηνεία τους είναι συχνά δύσκολη, εξαιτίας της εσωτερικής και συμβολικής φύσης της γνωστικής διδασκαλίας. Επίσης, υπάρχει σημαντική δυσκολία αναγνώρισης του ποιες ομάδες ή διδάσκαλοι έγραψαν αυτά τα κείμενα. Η Βιβλιοθήκη του Ναγκ Χαμαντί, διαθέσιμη πλέον σε αγγλική μετάφραση, είναι αναμφίβολα η σημαντικότερη συλλογή κειμένων για την έρευνα του γνωστικισμού, εύκολα αναγνώσιμη, αν γνωρίζει κανείς τις βασικές αρχές του γνωστικισμού.

Όπως ό,τι αφορά τον γνωστικισμό, ο χαρακτηρισμός ενός κειμένου ως γνωστικού ή μη γνωστικού είναι πιθανώς θέμα συζήτησης, όμως οι περισσότεροι κώδικες του Ναγκ Χαμαντί θεωρούνται κατ’ ουσίαν γνωστικοί, εκτός από το αντίγραφο του Πλάτωνα και το Κατά Θωμάν Ευαγγέλιο. Ακολουθούν τα σπουδαιότερα εναπομείναντα γνωστικά κείμενα:

* Γνωστικά έργα που ανακαλύφθηκαν πριν από το 1945:
o Έργα που διατηρήθηκαν από τη χριστιανική Εκκλησία:
+ Πράξεις Θωμά.
+ Πράξεις Ιωάννου, (ειδικά ο Ύμνος Ιησού)
+ Πρωτευαγγέλιο Ιακώβου
+ Πράξεις Πιλάτου
o Κώδικας Άσκιου (Askew Codex).
+ Πίστις Σοφία.
o Κώδικας Μπρους, (Bruce Codex), (ανακαλύφθηκε από τον Τζέιμς Μπρους).
+ Γνώσις Αοράτου Θεού ή Τα Βιβλία του Γιέου.
+ Άτιτλος Αποκάλυψις ή Η γνώσις του Φωτός.
o Κώδικας Βερολίνου, (Berlin Codex ή Akhmim Codex).
+ Ευαγγέλιον Μαρίας.
+ Πράξεις Πέτρου.
+ Σοφία Ιησού Χριστού.
o Άγνωστης προέλευσης:
+ Απόκρυφον Ευαγγέλιον Μάρκου.
+ Ερμητικά.

* Η Βιβλιοθήκη Ναγκ Χαμαντί ανακαλύφθηκε τον Δεκέμβριο του 1945.

Τελετουργίες του γνωστικισμού:

Ακόμη και μετά την ανακάλυψη των κειμένων στο Ναγκ Χαμαντί οι πληροφορίες που έχουμε για τις τελετουργίες των γνωστικών είναι περιορισμένες. Μόνο περιστασιακά είμαστε σε θέση να αντιληφθούμε την ενδεχόμενη τελετή που μπορεί να υπονοεί κάποιο από τα κείμενα. Το πιο ενδιαφέρον κείμενο από αυτήν την άποψη είναι το «Κατά Φίλιππον» Ευαγγέλιο. Από την εποχή της δημοσίευσής του οι μελετητές εντυπωσιάστηκαν από τις πολυάριθμες αναφορές του σε τελετές και τις περίπλοκες ερμηνείες που δίνει όσον αφορά το νόημα και τον στόχο τους. Οι ειδικοί δεν έχουν ακόμη συμφωνήσει για τις λεπτομέρειες του τελετουργικού συστήματος που κρύβεται από πίσω, αφού το κείμενο αναφέρεται περισσότερο στο συμβολικό νόημα των τελετών και όχι τόσο στην πρακτική μορφή τους.

Οι γνωστικοί μοιράζονταν με τον πλατωνισμό την ιδέα ότι η σωτηρία του ατομικού πνεύματος, της «θείας σπίθας», συνίσταται στην απελευθέρωσή του από τον υλικό κόσμο και την άνοδό του στον τόπο καταγωγής του (το γνωστικό Πλήρωμα ή τον πλατωνικό χώρο των ιδεών). Πολλοί πλατωνιστές ως την εποχή του Πλωτίνου και του Πορφυρίου χρησιμοποιούσαν την ορολογία της μυστικής θέασης που συνδεόταν με τις μυστηριακές λατρείες για την περιγραφή της ανόδου του πνεύματος, αλλά δεν έχουμε ενδείξεις ότι είχαν αναπτύξει κάποια σχετική τελετουργία ως βοηθητικό μέσο για την επίτευξη αυτής της ανόδου. Μετά την εποχή του Πλωτίνου, εντούτοις, πολλοί νεοπλατωνιστές υιοθέτησαν έναν τύπο μυστικιστικής και μαγικής τελετουργίας που είναι γνωστός ως θεουργία. Ο θεουργός έρχονταν σε συμπαθητικό συντονισμό με τους θεϊκούς Λόγους που σχηματοποιούν τον φυσικό κόσμο. Θεϊκές δυνάμεις καλούνταν να εισέλθουν στον υλικό χώρο με σκοπό να αποκαλύψουν τη θεϊκή τους πηγή στο σώμα και σε άλλα υλικά αντικείμενα και να βοηθήσουν στη μεταφυσική άνοδο του πνεύματος του θεουργού, τόσο κατά τη διάρκεια της ζωής του όσο και κατά τη μεταθανάτια άνοδό του προς το θείο.

Σε αντίθεση με την ύστερη αυτή πρακτική, οι γνωστικές πηγές φαίνονται να υπονοούν μια σειρά τελετουργιών ως συμβολικών αναπαραστάσεων του πιο τυπικού νεοπυθαγόρειου και πλωτινικού στόχου της λύτρωσης του πνεύματος από τον φυσικό κόσμο στο σύνολό του. Οι τελετουργίες των γνωστικών, πολλές από τις οποίες τις μοιράζονταν με τους χριστιανούς, είναι το αποτέλεσμα της μεταφοράς στο συμβολικό επίπεδο απλών, καθημερινών πράξεων, όπως το πλύσιμο, η αλλαγή ρούχων κλπ. Η κύρια μέριμνα των γνωστικών φαίνεται ότι ήταν η υπέρβαση της αίσθησης αποξένωσης και απομόνωσης μέσω της επίτευξης ενός αισθήματος μεταμόρφωσης και ενσωμάτωσης σε ένα ευρύτερο Όλον. Σε σύγκριση με τους πλατωνιστές οι γνωστικοί χρησιμοποίησαν μια ευρύτερη κλίμακα τέτοιων απλών συμβολικών πράξεων, επειδή άντλησαν από πολλαπλά θρησκευτικά κινήματα, όπως ο ιουδαϊσμός, ο χριστιανισμός και τα Μυστήρια. Πολλοί γνωστικοί μπορεί να ήταν ήδη οπαδοί τέτοιων συστημάτων και απλώς να τους έδωσαν μια γνωστική χροιά.

Πολλές από τις τελετουργίες των γνωστικών φαίνεται πως στηρίζονται σε δύο βασικούς και αρχετυπικούς μύθους: πρώτον, στον μύθο της πτώσης του πνεύματος στον υλικό κόσμο, πτώση που έχει ως αποτέλεσμα να μη θυμάται πια την καταγωγή του και να χάσει την επαφή με το θείο κόσμο. Δεύτερον, στον μύθο του πρωταρχικού ανδρόγυνου, του απώτατου γεννήτορα όλης της Ανθρωπότητας, ο οποίος διαχωρίστηκε στα δύο (διασπώντας την αρχική εικόνα του Θεού) και έκτοτε δημιούργησε την ανάγκη της επανένωσης των φύλων. Αυτός ο μύθος ήταν εξαιρετικά διαδεδομένος και απαντά ήδη στο πλατωνικό Συμπόσιο (189D-191A) εκφρασμένος από τον Αριστοφάνη, ενώ οι ιουδαϊστές και οι χριστιανοί γνώριζαν από τη Γένεση ότι η Εύα προήλθε από τον Αδάμ. Οι δύο αυτοί μύθοι διαφαίνονται ιδιαίτερα στις γνωστικές τελετές του βαπτίσματος και του ιερού γάμου, οι οποίες έχουν ως στόχο την αναστροφή της πτώσης και της διάσπασης σε φύλα. Το τελικό αποτέλεσμα είναι η επανόρθωση της αρχικής ενιαίας εικόνας του Θεού. Το βάπτισμα ως τελετή φαίνεται ότι γινόταν στις περισσότερες γνωστικές ομάδες μόνο μια φορά. Σήμανε την οριστική απάρνηση του παρελθόντος και την είσοδο σε μια νέα κατάσταση επανένωσης. Το βάπτισμα καθώς και μια άλλη βασική γνωστική τελετή, το χρίσμα, αποκαλούνται συχνά σφραγίδες, επειδή σημαδεύουν την αναγέννηση κάποιου και το γεγονός ότι ανήκει στον Θεό. Ενώ αυτές οι τελετές ήταν γενικά μοναδικές, ο ιερός δείπνος, η θεία ευχαριστία, φαίνεται ότι επαναλαμβανόταν.

Ο ιερός γάμος (ή «Μυστήριο του Νυμφώνος»), του οποίου η καταγωγή ανάγεται σε μια βιβλική μεταφορά, είχε ειδική γνωστική σημασία και εσχατολογικό περιεχόμενο (αποκατάσταση της διασπασμένης εικόνας του Θεού). Φαίνεται ότι μπορούσε να επαναληφθεί, ιδιαίτερα όταν είχε τη μορφή πραγματικής σεξουαλικής συνεύρεσης. Μια άλλη βασική τελετή ήταν η επανένδυση του ανθρώπου μετά την απογύμνωση στη διάρκεια του βαπτίσματος. Εδώ εννοείται συμβολικά η αποποίηση του υλικού σώματος και η ένδυση του φορέματος του φωτός που αποκαθιστά την εικόνα του Θεού. Πέρα από αυτές τις βασικές τελετές οι γνωστικοί είχαν στη διάθεσή τους και τελετουργικές μορφές λόγου: προσευχές, δοξολογίες, ύμνους και εκστατικές ρήσεις (π.χ. γλωσσολαλιά ή ξόρκια). Τέλος, σ’ αυτό το πλαίσιο μπορούν να αναφερθούν και πρακτικές τελετουργικής συμπεριφοράς που δεν σχετίζονται τόσο με συγκεκριμένες τελετές, αλλά στοχεύουν στο να ξεχωρίσουν έναν άνθρωπο ή μια κοινότητα από τον υπόλοιπο κόσμο. Πρόκειται κυρίως για τύπους εγκρατούς βίου, όπως νηστεία, παρθενία, ασκητισμός. Συνοψίζοντας, μπορεί κανείς να πει ότι ο στόχος των γνωστικών τελετουργιών ήταν η αποκατάσταση της πρωταρχικής ενότητας του ανθρώπου. Αυτή η διαδικασία μπορεί να εννοηθεί σε πιο βιβλική βάση ως η ένωση αρσενικού και θηλυκού στον πρωταρχικό ανδρόγυνο, είτε σε πιο πλατωνική βάση ως αποκατάσταση του πνεύματος στην αρχική του κατάσταση.

Προέλευση του γνωστικισμού:

Η προέλευση του γνωστικισμού αποτελεί αντικείμενο διαφωνίας μεταξύ των μελετητών από τις αρχές του εικοστού αιώνα: ορισμένοι θεωρούν ότι ο γνωστικισμός είναι πλήρως παγανιστικός ως προς την προέλευσή του και ότι στην εξελικτική του πορεία υιοθέτησε ένα χριστιανικό ένδυμα. Άλλοι ανιχνεύουν την προέλευσή του στον ιουδαϊσμό και άλλοι θεωρούν ότι προήλθε από τον ίδιο τον Ιησού και είναι ανάπτυξη της διδασκαλίας του, το ίδιο έγκυρη όσο και η χριστιανική. Φαίνεται πάντως σαφές ότι ο γνωστικισμός, τουλάχιστον σε κάποιες από τις θεολογικά αναπτυγμένες διατυπώσεις του, επηρεάστηκε πολύ από τον πλατωνισμό, τον νεοπλατωνισμό, τον στωικισμό, τις σημιτικές θρησκείες και τον χριστιανισμό.

Η Αίγυπτος, και ειδικά η Αλεξάνδρεια, έπαιξε σπουδαίο ρόλο, ανάλογο με της Ιερουσαλήμ και της Ρώμης, στη διαμόρφωση τόσο του χριστιανισμού όσο και του γνωστικισμού, ο οποίος φαίνεται να δανείστηκε εκεί στοιχεία από την προχριστιανική αιγυπτιακή παράδοση. Η ελληνική και ρωμαϊκή κατοχή εισήγαγαν το ελληνορωμαϊκό πάνθεον στην Αίγυπτο, ενώ ισχυρές ήταν και οι ιουδαϊστικές επιρροές λόγω της πολυάνθρωπης εκεί εβραϊκής κοινότητας. Υπήρχε, λοιπόν, μια ατμόσφαιρα ανταγωνιστικών διανοητικών παραδόσεων που πολλοί Αλεξανδρινοί δεν τις θεωρούσαν κατ’ ανάγκην αμοιβαία αποκλειόμενες. Στην ελληνιστική και ρωμαϊκή Αίγυπτο ανθούσαν η μαγεία και οι μυστηριακές λατρείες, στις οποίες η μύηση ή η μετάδοση απόκρυφης γνώσης ήταν απαραίτητη για να γίνει κανείς δεκτός ή να προχωρήσει σε ανώτερες βαθμίδες. Επίσης, οι Αιγύπτιοι ήταν εξοικειωμένοι με την ιδέα του μυστικισμού ή της δυνατότητας να γίνουν οι θεοί γνωστοί μέσω εκστατικών οραμάτων. Έλληνες φιλόσοφοι στην Αλεξάνδρεια αντλούσαν ελεύθερα από κάθε είδους πηγές: τον ιουδαϊσμό, τον ερμητισμό, τον πλατωνισμό. Έτσι, κατά τη ρωμαϊκή εποχή, η Γνώση ήταν σημαντικό στοιχείο της αιγυπτιακής διανόησης και είχε δεχθεί ισχυρή ελληνική επίδραση, γεγονός που παρέχει ενδείξεις για την αιγυπτιακή καταγωγή του γνωστικισμού.

Ορισμένοι μελετητές εντυπωσιάστηκαν από το γεγονός ότι στα κείμενα του Ναγκ Χαμαντί εμφανίζονται ιουδαϊστικά στοιχεία, όπως η εκτενής χρήση της Παλαιάς Διαθήκης και διάφορες μιδρασικές ερμηνείες. Έτσι, θεωρούν ότι υπήρξε προχριστιανικός ιουδαϊστικός γνωστικισμός, ο οποίος αναπτύχθηκε εντός του ιουδαϊσμού. Κατά την άποψη του Friedländer η εβραϊκή Διασπορά βρέθηκε κατά την ελληνιστική εποχή σε ένα νέο περιβάλλον, στο οποίο η ελληνική φιλοσοφία ήρθε να προστεθεί στην παραδοσιακή θρησκευτική αντίληψή τους για τον κόσμο. Η συμβολική ανάγνωση των Γραφών, την οποία χρησιμοποίησαν κατά κόρον και οι γνωστικοί, μαρτυρεί για την επίδραση του ελληνικού τρόπου σκέψης στον ιουδαϊσμό. Ο Μωσαϊκός Νόμος ερμηνευόταν αλληγορικά από ιουδαϊστές εμποτισμένους με την ελληνική φιλοσοφία και ο Μωυσής θεωρούνταν ένα είδος φιλοσόφου πριν από τους Έλληνες φιλοσόφους. Υπήρξε μέχρι και μυστηριακή λατρεία η οποία έβλεπε τον Μωυσή ως μυθολογική λυτρωτική φιγούρα («Μυστήρια του Μωυσή»).

Η Διασπορά φαίνεται ότι χωρίστηκε σε δύο μερίδες, τους συντηρητικούς Εβραίους και τους ριζοσπάστες ελληνιστές που έτειναν προς την αλληγορική ερμηνεία των Γραφών. Ο Φίλων κατηγορεί τους τελευταίους ότι αντλούσαν από τη Βίβλο μόνο «πνευματικές αλήθειες» και δεν λάμβαναν υπόψη το γράμμα του Νόμου. Τους κατηγορεί δηλαδή για ένα είδος αντινομικής συμπεριφοράς. Σύμφωνα με την άποψη αυτή «χριστιανικές αιρέσεις» όπως οι οφίτες, οι καϊνίτες και οι σηθιανοί έλκουν στην πραγματικότητα την καταγωγή τους από αυτόν τον ιουδαϊστικό γνωστικισμό. Οι ομάδες αυτές δεν είναι χριστιανικές, επειδή τα θρησκευτικά τους δόγματα προκύπτουν από διαφορετικές αναγνώσεις της Παλαιάς Διαθήκης. Έτσι, για τον Friedländer ο ιουδαϊστικός γνωστικισμός γεννήθηκε προ Χριστού και μάλιστα στην κοσμοπολίτικη Αλεξάνδρεια. Κατά τον Rudolph, πάλι, ο γνωστικισμός προέκυψε εν μέρει από τη σκεπτική και κυνική ιουδαϊστική σοφιολογική παράδοση του Εκκλησιαστή, ο οποίος με τη σειρά του φέρει την επίδραση του ελληνικού ορθολογισμού και της πρώιμης ελληνιστικής φιλοσοφίας. Ο γνωστικισμός, σύμφωνα με αυτή την άποψη, γεννήθηκε σε παλαιστινιακό έδαφος.

Ωστόσο, μια σημαντική δυσκολία που πρέπει να υπερνικήσει αυτή η άποψη είναι το γεγονός ότι οι περισσότεροι γνωστικοί χρησιμοποίησαν αυτά τα στοιχεία με αντιιουδαϊστική διάθεση, ενώ και η περιφρόνηση των γνωστικών για τον κόσμο και την ύλη δεν φαίνεται να μπορεί εύκολα να συμβιβαστεί με την ιουδαϊστική πίστη ότι ο Θεός δημιούργησε τον κόσμο και τον θεώρησε «λίαν καλό». Στην πραγματικότητα είναι δύσκολο να γίνει αντιληπτό πώς θα μπορούσε κανείς σε ένα καθαρά εβραϊκό περιβάλλον, έστω και επηρεασμένο από τον ελληνικό πολιτισμό, να καταλήξει στη δαιμονοποίηση του Θεού του Ισραήλ, όπως αυτή που παρουσιάζουν ορισμένα βασικά γνωστικά συστήματα. Είναι, επομένως, πιο ασφαλές να καταλήξουμε στο συμπέρασμα ότι ο γνωστικισμός επηρεάστηκε από τον ιουδαϊσμό, αλλά δεν γεννήθηκε αποκλειστικά εντός του.

Ενδιαφέρουσα είναι η άποψη που θεωρεί τον γνωστικισμό εβραϊκή παραλλαγή των αρχαίων μεσογειακών μυστηριακών λατρειών και τον επίσημο χριστιανισμό απλώς μία μεταγενέστερη, κυριολεκτική ανάγνωση των εγγενών συμβολισμών και μεταφορών αυτών των Μυστηρίων[9]. Σύμφωνα με την άποψη αυτή ο γνωστικισμός έχει καθαρά παγανιστική καταγωγή και απλώς υιοθέτησε έναν ελαφρύ ιουδαϊστικό μανδύα, ενώ ο χριστιανισμός προέκυψε από αυτόν μέσω ενίσχυσης των ιουδαϊστικών στοιχείων και απόρριψης του κεντρικού παγανιστικού και μυστικιστικού περιεχομένου. Αιτία για αυτήν τη διαφοροποίηση φέρεται να υπήρξε η αρχική αποτυχία του γνωστικισμού να διεισδύσει στους εβραϊκούς κύκλους μετά την ατυχή κατάληξη των αντιρωμαϊκών εξεγέρσεων στο Ισραήλ κατά το δεύτερο ήμισυ του πρώτου αιώνα μ.Χ.

Επίδραση του γνωστικισμού:

Ο γνωστικισμός αποτελεί ένα από τα σημαντικότερα θρησκευτικά φαινόμενα της ρωμαϊκής εποχής και εξαπλώθηκε ταχύτατα από την Ανατολή προς τη Δύση, με την υπόσχεση της σωτηρίας μέσω της «Γνώσεως». Οι αρχικοί θηρευτές αιρέσεων της χριστιανικής Εκκλησίας (Ειρηναίος, Ιππόλυτος, Επιφάνιος κλπ.) θεωρούσαν τον γνωστικισμό μια επάρατη χριστιανική αίρεση και έγραψαν δεκάδες τόμους πολεμικής ρητορικής εναντίον του. Οι Έλληνες φιλόσοφοι από την άλλη ήταν διχασμένοι όσον αφορά τον γνωστικισμό. Για παράδειγμα, ο Πλωτίνος στο βιβλίο του «Προς Γνωστικούς» θα πολεμήσει τις αντιλήψεις τους και γενικά τη θεοσοφία των γνωστικών, που τη θεωρεί διαστροφή τής πλατωνικής διδασκαλίας. Άλλοι νεοπλατωνιστές όμως, όπως ο Πορφύριος και ο Ιουλιανός, ευθυγραμμίζονται με τους γνωστικούς στην πολεμική τους κατά των χριστιανών και ιδιαίτερα στην απόκρουση της ιδέας ότι ο υπέρτατος Θεός μπορεί να είναι ο ίδιος δημιουργός του υλικού κόσμου.

Αν και ακούγεται παράξενο υπήρξαν χριστιανοί θεολόγοι, όπως ο Κλήμης και ο Ωριγένης, οι οποίοι επηρεάστηκαν από τον γνωστικισμό. Ο Κλήμης, παρόλο που έγραψε ο ίδιος ένα βιβλίο κατά των γνωστικών, από ορισμένες απόψεις μοιάζει να έχει επηρεαστεί από αυτούς, ιδιαίτερα στη θεωρία του για έναν θεϊκό Λόγο που καθοδηγεί τον πνευματικό άνθρωπο, μέσα από διαδοχικές φωτίσεις, στην τελείωση, μια διαδικασία που δεν τελειώνει με τον θάνατο. Ο Κλήμης είχε επιπλέον δεχτεί ισχυρές επιδράσεις από τον στωικισμό και την πλατωνική μεταφυσική. Ο Ωριγένης, όπως και ο Πλωτίνος, είχε μαθητεύσει κοντά στον περίφημο Αλεξανδρινό δάσκαλο της φιλοσοφίας Αμμώνιο Σακκά. Πίστευε ότι αλήθειες μπορεί να κρύβονταν στον πλατωνισμό και άλλες παγανιστικές πηγές, αλλά και ότι η Βίβλος ήταν η μόνη ασφαλής πηγή της θείας αποκάλυψης. Ο Ωριγένης πολέμησε τους γνωστικούς αλλά φέρει ίχνη της επίδρασής τους. Πίστευε ότι το πρόσωπο του Χριστού είχε διαφορετική σημασία ανάλογα με την πνευματική πρόοδο του καθενός. Μετά θάνατον η Κόλαση εξάγνιζε τις ακάθαρτες ψυχές: η τιμωρία του Θεού ήταν εξαγνιστική και όχι μόνιμη. Μια ακάθαρτη ψυχή θα είχε και άλλες ευκαιρίες για να σωθεί. Ακόμη και ο Διάβολος, σύμφωνα με τον Ωριγένη, θα λυτρωνόταν κάποτε. Αυτή η αντίληψη ήταν σύμφωνη με νεοπλατωνικές και γνωστικές ιδέες για τη σταδιακή τελείωση του κόσμου στο σύνολό του.

Στην Αίγυπτο εμφανίστηκαν και χριστιανικές αιρέσεις με γνωστικά χαρακτηριστικά, όπως οι μελετιανοί και οι αρειανοί. Οι μελετιανοί πίστευαν ότι οι μάρτυρες της πίστης είχαν τη δυνατότητα μετά θάνατον να γίνουν φορείς θείων αποκαλύψεων. Έστηναν μαντεία στους τάφους των μαρτύρων και θεωρούσαν ότι τα πνεύματά τους καταλάμβαναν τους πιστούς και προφήτευαν μέσω αυτών. Αυτή η πίστη σε μια διαρκώς εξελισσόμενη θεία αποκάλυψη ήταν καθαρά γνωστική, ενώ οι μελετιανοί διέθεταν και απόκρυφα βιβλία που προορίζονταν μόνο για λίγους διανοητικά ανώτερους χριστιανούς. Ο Άρειος, ο πατέρας του αρειανισμού, είχε δεχτεί νεοπλατωνικές επιρροές και πίστευε ότι απώτατος στόχος του κάθε ανθρώπου ήταν να γίνει, μέσω της καθοδήγησης προικισμένων ανθρώπων, ένας Χριστός. Θεωρούσε τον εαυτό του έναν ακόμη κρίκο σε μια μακρά αλυσίδα σοφών ή λάτρεων της Γνώσης οι οποίοι καθοδηγούνταν από τον Θεό.

Με την ανανέωση του ενδιαφέροντος κατά την Αναγέννηση για τον ερμητισμό και την ερμηνεία του, γνωστικές ιδέες κέρδισαν δημοτικότητα και έπαιξαν σημαντικό ρόλο σε μυστικιστικές, νεοκαββαλιστικές, αλχημικές και άλλες πρακτικές και θεωρίες. Τα αποτελέσματα αυτής της αναβίωσης ξεκινούν από κοσμολογικές, ανθρωπολογικές, σωτηριολογικές και εσχατολογικές αναζητήσεις και φτάνουν μέχρι τη ριζοσπαστική ιδεολογία ψυχολογικών και φιλοσοφικών συστημάτων. Μια ποικιλία σύγχρονων ομάδων έχουν τις ρίζες τους στον γνωστικισμό, καθώς κατά τα νεώτερα χρόνια πολλοί φιλοσοφικοί και θρησκευτικοί κύκλοι δεν είδαν στους γνωστικούς τους διαστροφείς της αληθινής πίστης ή διαφθορείς του χριστιανικού ήθους, αλλά αντίθετα μύστες και συνεχιστές των ανατολικών και μεσογειακών Μυστηρίων. Για παράδειγμα η Θεοσοφική Εταιρεία, σύμφωνα με την οποία όλες οι θρησκείες κατέχουν ένα μέρος από τη μοναδική θεία αλήθεια που έχει γίνει γνωστή ανά τους αιώνες στους μεγάλους μύστες, έβλεπε τον γνωστικισμό ως πρόδρομο του σύγχρονου αποκρυφισμού και φορέα εσώτερων διδασκαλιών δια μέσου των χρόνων. Η θεοσοφία και τα παρακλάδια της, όπως η ανθρωποσοφία και άλλες ομάδες εσωτερισμού, όπως λ.χ. οι Ροδόσταυροι, χρησιμοποιούν βασικές γνωστικές έννοιες, όπως η απόκρυφη γνώση, η θεϊκή φύση του ανθρώπου, η ύπαρξη ανώτερων οντοτήτων που αποκαλούνται «διδάσκαλοι» κλπ.

Στη σκέψη του εικοστού αιώνα η μορφή που συνδέθηκε πιο στενά με τον γνωστικισμό είναι ο Καρλ Γιουνγκ. Ο Γιουνγκ όχι μόνο ενδιαφερόταν για τους γνωστικούς, αλλά τους θεωρούσε προδρόμους της ψυχολογίας του βάθους. Πίστευε ότι οι γνωστικές διδασκαλίες και οι γνωστικοί μύθοι προέρχονταν από την εσωτερική ψυχική εμπειρία των γνωστικών σοφών. Ο Γιουνγκ πήρε τον γνωστικισμό, ιδιαίτερα τον γνωστικό δυϊστικό μύθο, και τον μετέτρεψε σε ψυχολογική θεωρία. Κατά τη γνώμη του η ανάδυση του Δημιουργού από την ενιαία και αδιαφοροποίητη πηγή του πνευματικού κόσμου μέσω διαδοχικών σταδίων, όπως παρουσιάζεται σε γνωστικούς μύθους, αντιστοιχεί στην ανάδυση του Εγώ από το ασυνείδητο. Ένας άλλος μαθητής του Γιουνγκ, ο Γκιλς Κουίσπελ (Gilles Quispel), είδε στον γνωστικισμό μια βαθιά επίγνωση του εαυτού και, επομένως, μια αναλογία με την ψυχολογία του βάθους. Στο κυριότερο έργο του (Gnosis als Weltreligion) όχι μόνον εξηγεί τη σχέση του μοντέλου του Γιουνγκ με τις γνωστικές διδαχές, αλλά ζητά να χρησιμοποιηθεί αντίστροφα η ψυχολογία του βάθους για την κατανόηση του γνωστικισμού.

Έρευνα του γνωστικισμού:

Η ιστορία της έρευνας του γνωστικισμού έχει αναζωογονήσει το σχετικό ενδιαφέρον για το κίνημα αυτό. Οι πρώτες σύγχρονες μελέτες για τον γνωστικισμό έγιναν από τον Baur, ενώ σημαντική είναι και η προσφορά του Von Harnack. Και οι δύο μελέτησαν τον γνωστικισμό στο πλαίσιο της ιστορίας της χριστιανικής Εκκλησίας και του δόγματος της πίστης και είδαν σ’ αυτόν ένα είδος «εξελληνισμού» του χριστιανισμού και την πρώτη μορφή θρησκευτικής φιλοσοφίας του τελευταίου. Οι ερμηνείες αυτές φαίνεται ότι είναι ιδιαίτερα επηρεασμένες από ένα είδος αντιρωμαιοκαθολικού ρομαντισμού. Εντούτοις, με τη Σχολή της Ιστορίας των Θρησκειών γύρω στα 1900 ξεπεράστηκε η θεώρηση του γνωστικισμού μόνο μέσα στο πλαίσιο της ιστορίας της Εκκλησίας και δόθηκε έμφαση στις μη χριστιανικές ρίζες του (Bousset, Reitzenstein, Wrede). Η σχολή αυτή αναζήτησε τις ρίζες του γνωστικισμού στις προχριστιανικές ιρανικές, μεσοποτάμιες και ινδικές θρησκείες, ενώ ενδιαφέρθηκε για την καταγωγή της χριστολογίας των γνωστικών και ιδιαίτερα για τον γνωστικό μύθο του Λυτρωτή.

Στην ίδια παράδοση κινούνται και τα έργα του Bultmann, o οποίος προσπάθησε να αποδείξει ότι ο χριστιανισμός δημιουργήθηκε από τη σύνθεση καθαρά χριστιανικών στοιχείων με τις ιδέες ενός προϋπάρχοντος γνωστικισμού. Νέα ώθηση στη μελέτη έδωσαν οι μελέτες του W. Bauer και του Jonas. Ο Bauer προσπάθησε να αποδείξει ότι μορφές του χριστιανισμού που αργότερα αποκηρύχτηκαν ως αιρέσεις ήταν θεμελιώδεις σε περιοχές όπως η μεσοποτάμια Έδεσσα και η Αίγυπτος. Κατά την άποψή του το ορθόδοξο δόγμα και οι εκκλησιαστικές δομές αναπτύχθηκαν αργά και εν μέσω διαφωνιών. Ο Bauer αμφισβήτησε την υπόθεση ότι η ορθοδοξία προηγείται της αίρεσης και θεώρησε ότι η έννοια της κανονικότητας οφείλεται σε άλλους, εξωτερικούς της θρησκείας παράγοντες. Ο Jonas, μαθητής του Heidegger, έθεσε το ζήτημα σε άλλη βάση: προσπάθησε να δώσει έμφαση σε μια φαινομενολογική κατανόηση της ουσίας του γνωστικισμού. Για τον Jonas η αναζήτηση της καταγωγής του τελευταίου πρέπει να διαχωριστεί από τη γενεαλογική ιστορία που προσπάθησε να επιβάλλει η Σχολή της Ιστορίας των Θρησκειών και να αναζητηθεί σε μια επιθυμία της εποχής για νόημα μέσα σε ένα περιβάλλον υπαρξιακής αποξένωσης από την κοινωνία. Ο Jonas έδωσε υπερβολική έμφαση στην ψυχολογική πλευρά του γνωστικού μύθου, συγκεντρώνοντας την προσοχή σχεδόν αποκλειστικά στο αίσθημα της αποξένωσης που εκφράζει. Αυτή η μονομερής έμφαση έγινε σε βάρος της πλευράς του γνωστικισμού που μπορεί να αποτελούσε ένα είδος κοινωνικής κριτικής.

Η ανακάλυψη των κειμένων του Ναγκ Χαμαντί προκάλεσε ένα κύμα νέων μελετών. Ωστόσο, αντί να ξεκαθαρίσει το πρόβλημα του ορισμού του γνωστικισμού, το περιέπλεξε ακόμη περισσότερο. Τα νέα στοιχεία δεν ταιριάζουν στο πλαίσιο της αντιμετώπισης του γνωστικισμού ως μιας απλής αίρεσης του χριστιανισμού. Τα κείμενα παρουσιάζουν τέτοια διαφοροποίηση θεολογικών προσανατολισμών, ώστε δεν μπορούν να ενταχθούν όλα μαζί σε ένα ερμηνευτικό πρότυπο. Ακόμη και τα χαρακτηριστικά εκείνα που θεωρούνταν πάντα βασικά στο γνωστικισμό, όπως ο δυϊσμός, η τάση για περιφρόνηση του υλικού στοιχείου και ο δοκητισμός, έγινε φανερό ότι δεν απαντούν όλα μαζί ταυτόχρονα στα διάφορα κείμενα.

Γνωστικοί διδάσκαλοι:

Αρχαίοι:

(Κατά χρονολογική σειρά)

* Σίμων ο Μάγος, γνωστικές τάσεις, θα μπορούσε να θεωρηθεί πρωτογνωστικός
* «Λεύκιος Κάρινος» ο θρυλούμενος συγγραφέας ενός κύκλου ύστερων Πράξεων των Αποστόλων.
* Μένανδρος
* Σατουρνίνος
* Μονόιμος
* Καρποκράτης, η σύζυγός του Αλεξάνδρα και ο γιος του Επιφάνης
* Βαρδαϊσάν, της μεσοποτάμιας Έδεσσας.
* Πτολεμαίος
* Βαλεντίνιος
* Βασιλίδης της Αλεξάνδρειας
* Μαρκίων της Σινώπης, γνωστικές τάσεις

Σύγχρονοι:

* Ουίλλιαμ Μπλέηκ, (William Blake)
* Ζυλ Ντουανέλ, (Jules Doinel)
* Ρενέ Γκενόν, (René Guénon)
* Γ. Ρ. Σ. Μιντ, (G. R. S. Mead)
* Καρλ Γκούσταβ Γιουνγκ, (C.G. Jung)
* Στέφαν Χέλερ, (Steven Hoeller)
* Φρειδερίκος Νίτσε, (Friedrich Nietzsche)
* Έλενα Πέτροβνα Μπλαβάτσκι, (Helena Petrovna Blavatsky)
* Σαμαέλ Αούν Βεόρ, (Samael Aun Weor)
* Έρικ Βόγκελιν, (Eric Voegelin)
* Μαρία Μοντεσσόρι, (Maria Montesso

Όσιρις

Ο Όσιρις, (επίσης Ούζιρις, Αζάρ, Ουζάρ, Ουεζίρ, Ουζαρέ) του οποίου το όνομα είναι αρχαιοελληνική μεταγραφή της αιγυπτιακής λέξης Ουεζίρ, εξομοιώθηκε με πολλές θεότητες του ελληνικού πάνθεου, κυρίως δε με τον Διόνυσο και τον Άδη. Όντας αρχικά θεός της φύσης, ενσάρκωση του πνεύματος της βλάστησης, που πεθαίνει κατά το θερισμό και αναγεννάται όταν φυτρώνει ο σπόρος, ο Όσιρις λατρεύθηκε σε ολόκληρη την αρχαία Αίγυπτο ως θεός των νεκρών. Με την ιδιότητα αυτή αναρριχήθηκε μέχρι την πρώτη σειρά του αιγυπτιακού πανθέου. Ο μύθος παρουσιάζει τον Όσιρι ουσιαστικά ως φετίχ μιας κατακτητικής φατρίας, η οποία τον επέβαλε αρχικά στην πόλη Ντζεντού -μεταγενέστερα Περ-Ουσίρ και Βούσιρι (αρχαιοελ.)- της Κάτω Αιγύπτου, όπου ο νέος θεός υποκατέστησε τον προηγούμενο κύριο της πόλης, τον Αντζετί. Κατόπιν στην Άβυδο της ‘Ανω Αιγύπτου, ο Όσιρις ταυτίστηκε με τον Χεντ Αμεντί (Khent Amenti), τον θεό-λύκο της δυτικής νεκρόπολης και έγινε η μεγάλη θεότητα των νεκρών. Εκεί του αποδιδόταν ενίοτε η προσωνυμία Χεντ Αμεντιού (Khent Amentiou), «Κύριος των Δυτικών», δηλαδή των νεκρών, που κατοικούσαν εκεί όπου δύει ο ήλιος. Ο Όσιρις μαζί με τον Σέραπη χαρακτηρίζονταν Άζωνοι θεοί.

Ειδώλιο του Όσιρι από το Αιγυπτιακό Μουσείο Αρχαιοτήτων στο Κάιρο:

Ο μύθος του Όσιρι:

Τα ιερογλυφικά κείμενα περιέχουν αρκετούς υπαινιγμούς σχετικά με τα έργα του θεού κατά την επίγεια ζωή του. Χάρη στον Πλούταρχο γνωρίζουμε τον μύθο του με αρκετή ακρίβεια. Πρωτότοκος γιος του Γκεμπ και της Νουτ, ο Όσιρις γεννήθηκε στις Θήβες της Άνω Αιγύπτου. Αμέσως όταν συνέβη αυτό μία μυστηριώδης φωνή γνωστοποίησε στον κόσμο την έλευση του «Κυρίου του Σύμπαντος», προκαλώντας κραυγές χαράς. Όταν, όμως, έγιναν γνωστές οι συμφορές που τον απειλούσαν, η χαρά μετατράπηκε σε θρήνο. Όταν ο Ρα πληροφορήθηκε τη γέννηση του Όσιρι, χάρηκε. Παρά το γεγονός ότι είχε καταραστεί τη μητέρα του Νουτ να μη τον γεννήσει, τον κάλεσε κοντά του και τον αναγνώρισε ως κληρονόμο του θρόνου του.

Ωραιότερος και ψηλότερος από όλους ο μελαχροινός, όπως περιγράφεται, Όσιρις διαδέχθηκε τον πατέρα του Γκεμπ στον θρόνο της Αιγύπτου, όταν εκείνος αποσύρθηκε στον ουρανό, αναγορεύοντας ως βασίλισσα την αδελφή του Ίσιδα. Πρώτο μέτρο του νέου θεϊκού φαραώ ήταν η κατάργηση της ανθρωποφαγίας, η μεταβολή του νομαδικού βίου και η μόνιμη εγκατάσταση, όπως και η εκπαίδευση των υπηκόων του στην τέχνη της κατασκευής γεωργικών εργαλείων για την καλλιέργεια της γης και την παραγωγή σιταριού και σταφυλιών. Με αυτά θα παρασκεύαζαν τα απαραίτητα για τη διατροφή των ανθρώπων, δηλαδή τον άρτο, τον οίνο και τον ζύθο.

Ο Όσιρις εισήγαγε τη λατρεία των θεών, ανήγειρε τους πρώτους ναούς, σμίλεψε τις πρώτες εικόνες των θεών, διατύπωσε την τελετουργική τάξη και επινόησε τα δύο είδη αυλών, που έμελλε να συνοδεύουν τα άσματα κατά τη διάρκεια των εορτασμών. Μετά από αυτό ίδρυσε πόλεις και νομοθέτησε για τον λαό του δίκαιους νόμους, προσλαμβάνοντας την επωνυμία Ούνοφρις (ο καλός), με την οποία και είναι γνωστός ως τέταρτος θεϊκός Φαραώ.

Κατεξοχήν εκπολιτιστής ο Όσιρις επιθύμησε εκτός της Αιγύπτου να εκπολιτίσει και τον υπόλοιπο κόσμο. Αφήνοντας πίσω του την Ίσιδα, έφυγε για να κατακτήσει την Ασία, συνοδευόμενος από τον Θωθ τον Άνουβι και τον Οφόι. Εχθρός της βίας, προσεταιριζόταν υπό το σκήπτρο του, τη μία χώρα μετά την άλλη, με μοναδικό όπλο την πραότητα και τη μουσική. Λέγεται πως αφόπλιζε τους κατοίκους με άσματα και μουσική από διάφορα μουσικά όργανα. Επέστρεψε στην Αίγυπτο, έχοντας διατρέξει ολόκληρη τη γη και διαδίδοντας παντού τον πολιτισμό.

Θάνατος και ανάσταση:

Επιστρέφοντας ο Όσιρις βρήκε το βασίλειό του σε λαμπρή κατάσταση. Η Ίσιδα είχε κυβερνήσει με σύνεση κατά την απουσία του. Ωστόσο, έπεσε θύμα της συνωμοσίας που προετοίμασε κρυφά ο αδελφός του Σετ, ο οποίος ήθελε να τον εκτοπίσει από τον θρόνο του. Στα εδάφια τα σχετικά με την Ίσιδα και τον Σετ υπάρχει λεπτομερής αφήγηση για πώς την 17η του μηνός Αθύρ, κατά το εικοστό όγδοο έτος της βασιλείας του, ο «καλός» θανατώθηκε και διαμελίστηκε από τους συνωμότες, καθώς και το πώς ανακάλυψε η πιστή σύζυγός του το σώμα του και το μετέφερε πίσω στην Αίγυπτο. Χρησιμοποιώντας τη μαγεία της με τη βοήθεια του Θωθ, του Άνουβι και του Ώρου η Ίσιδα κατόρθωσε να επαναφέρει στη ζωή τον Όσιρι. Εκείνος εμφανίσθηκε στη συνέχεια ενώπιον του δικαστηρίου των θεών, υπό την προεδρία του Γκεμπ, για να απαλλαχθεί τελικά από τις κατηγορίες του Σετ εναντίον του.
Ποίημα του Δαμαίου (περ. 125-100 ΠΚΧ) αφιερωμένο στον Όσιρι, όπου περιγράφεται ο θάνατός του από τον Σετ (Σεθ). Αρχαιολογικό Μουσείο Θεσσαλονίκης

Αναστημένος πλέον ο Όσιρις μπορούσε να επανακτήσει το θρόνο του και να εξακολουθήσει να βασιλεύει πάνω στους θνητούς. Εκείνος, ωστόσο, προτίμησε να εγκαταλείψει τη γη και να αποσυρθεί στα Ηλύσια Πεδία, όπου υποδεχόταν ευμενώς τις ψυχές των δικαίων και βασίλευε επί των νεκρών. Όπως είναι φυσικό, η υπόσχεση της ανάστασης και της αιώνιας ύπαρξης προσέδωσε ακόμα μεγαλύτερη βαρύτητα στη λατρεία του Όσιρι. Όπως αποσύρθηκε ο Όσιρις χάριν του γιου του στο στερέωμα, έτσι και ο νεκρός φαραώ περνώντας στην οσιρική αθανασία μεταβιβάζει τη δύναμή του στον νέο μονάρχη.

Ποίημα του Δαμαίου αφιερωμένο στον Όσιρι, όπου περιγράφεται ο θάνατός του από τον Σετ (Σεθ). Αρχαιολογικό Μουσείο Θεσσαλονίκης

Ερμηνείες του μύθου:

Δόθηκαν στο παρελθόν αρκετές ερμηνείες για τον μύθο του Όσιρι. Θεωρήθηκε πνεύμα της βλάστησης, που πεθαίνει και αναγεννάται αδιάκοπα, καθώς ο Όσιρις συμβολίζει το σιτάρι, το αμπέλι και τα δέντρα. Συμβολίζει επίσης τον Νείλο, που κάθε χρόνο πλημμυρίζει, το φως του ήλιου, που σβήνει κάθε βράδυ και αναγεννάται λαμπρό κάθε αυγή. Η εχθρότητα μεταξύ των δύο αδελφών Όσιρι και Σετ θεωρείται πως συμβολίζει την τάση της ερήμου να καλύψει με άμμο την καλλιεργημένη γη, τις καταστρεπτικές εξορμήσεις των καυτών ανέμων κατά της βλάστησης, την αέναη επίθεση της ξηρασίας εναντίον του γονιμοποιού νερού, τον πόλεμο του σκότους εναντίον του φωτός.

Ωστόσο ο Όσιρις έγινε δημοφιλής ως θεότητα των νεκρών, διότι πρόσφερε στους πιστούς του την ελπίδα για μια αιώνια και ευτυχισμένη ζωή, σε έναν άλλο κόσμο δικαιότερο και αγαθότερο. Από την πρώιμη περίοδο της λατρείας του είναι βασιλέας των νεκρών. Ναι μεν απεικονίζεται ως βασιλέας, αλλά ως νεκρός βασιλέας -μομμιοποιημένος με βασιλικά εμβλήματα.

Λατρεία:

Τιμώμενος σε ολόκληρη την Αίγυπτο, μαζί με τη σύζυγό του Ίσιδα και τον γιο του Ώρο, με τους οποίες σχημάτιζε την οσιρική τριάδα, λατρευόταν ιδιαίτερα στην Άβυδο, όπου οι ιερείς έδειχναν στους απειράριθμους προσκυνητές τον τάφο του. Οι πιστοί θεωρούσαν εαυτόν ευτυχή, αν κατόρθωναν να εξασφαλίσουν κοντά στο ιερό του τόπο ταφής, ή τουλάχιστον την άδεια να στήσουν εκεί αναθηματική στήλη με το όνομά του, καθώς πίστευαν ότι με αυτόν τον τρόπο εξασφάλιζαν την εύνοια του «Καλού» στον άλλο κόσμο.

Εικονοπλασία:

Ο Όσιρις απεικονίζεται με μορφή ανθρώπου, με εφαρμοστό ένδυμα, όρθιος ή καθισμένος στο θρόνο του. Φορά την υψηλή λευκή μίτρα, η οποία στολίζεται με δύο φτερά στρουθοκαμήλου και την οποία ονόμαζαν στέμμα Ατέφ (και ερυθρό περιλαίμιο. Σε άλλες απεικονίσεις τα χέρια του, βγαλμένα έξω από το νεκρικό σάβανο, κρατούν σταυρωμένα πάνω στο στήθος του το μαστίγιο και το εν είδει αγκίστρου σκήπτρο Χικ, εμβλήματα της ανώτατης εξουσίας. Πολυάριθμα είναι τα ονόματα και οι επωνυμίες του, οι οποίες φθάνουν περίπου τις εκατό, στις λιτανείες που διασώθηκαν στην Βίβλο των Νεκρών.

Ό Όσιρις ενσαρκωνόταν σε διάφορα ζώα, όπως στον ταύρο Όνουφι, στον ιερό κριό Μένδητα, στο πουλί Μπενού, αλλά επίσης και στο Τζεντ (Djed), ένα απλό φετίχ, το οποίο πιθανολογείται ότι ήταν και η πρώτη μορφή του, με την οποία οδηγούσε στους πολέμους τους προϊστορικούς πιστούς του. Αρχικά έχοντας τη μορφή κορμού ελάτης ή άλλου κωνοφόρου, το Τζεντ, κατά την κλασική εποχή απεικονιζόταν ως κίονας με τέσσερα κιονόκρανα, τα οποία σε ορισμένα κείμενα θεωρούνταν ότι αντιστοιχούσαν στη σπονδυλική στήλη του θεού και φυλάσσονταν στο ιερό της Βουσίριδος.

Όσιρις ή Χριστός:

Μήπως τα αρχαία Αιγυπτιακά τεχνουργήματα
διατηρούν την εικόνα του Χριστού;

Γιατί οι Αιγύπτιοι έθαβαν τους νεκρούς με το κάλυμμα στο κεφάλι, με γένια στο πηγούνι, και ράβδο βοσκού στο χέρι;

Γιατί οι Αιγύπτιοι έθαβαν τους νεκρούς με το κάλυμμα στο κεφάλι, με γένια στο πηγούνι, και ράβδο βοσκού στο χέρι;

Δεν υπάρχει μοναδική θεωρία στην Αιγυπτιολογία που να έχει ομόφωνη υποστήριξη και να εξηγεί λογικά τη σημασία αυτών των επικήδειων ρουχισμών. Μια νέα μελέτη αποκαλύπτει ότι δημιουργούσαν μια απεικόνιση του Χριστιανικού Σωτήρα – ένα ποιμένα με γενειάδα και μακριά μαλλιά.

Το κάλυμμα του κεφαλιού, η γενειάδα, και η ράβδος του ποιμένα έχουν μια συμβολική σημασία. Χρησιμοποιούνταν για να αλλάζουν την εξωτερική εμφάνιση του αποθανόντος σε μια απεικόνιση του θεού Όσιρι, την μοναδική τόσο σημαντική Αιγυπτιακή θεότητα, και του πρώτου στην κατεγραμμένη ιστορία που αναστήθηκε από τους νεκρούς.

Η πίστη της Ανάστασης:

Ο μετέπειτα Αιγυπτιολόγος Sir E. A. Wallis Budge έγραψε «Η κεντρική μορφή της αρχαίας Αιγυπτιακής Θρησκείας ήταν ο Όσιρις,» ,»και οι κύριες αρχές της λατρείας του ήταν η πίστη στη θεότητα του, στο θάνατο, στην ανάσταση, και στον απόλυτο έλεγχο των μοιρών των σωμάτων και των ψυχών των ανθρώπων. Το κύριο σημείο κάθε Οσιρικής Θρησκείας ήταν η ελπίδα του για ανάσταση σε μεταμορφωμένο σώμα και της αθανασίας, που ήταν δυνατό να αντιληφθεί μόνο από αυτόν μέσο του θανάτου και της ανάστασης.»

Παλιά στην Αιγυπτιακή ιστορία ήταν θρησκευτικό έθιμο να θάβουν τους νεκρούς βασιλιάδες με μια απεικόνιση του Όσιρι. Αργότερα δίνονταν στις ανώτερες τάξεις και τελικά στις κοινές μάζες Οσιριακή ταφή.Τα έθιμα επηρεάζουν την Αιγυπτιακή έρευνα να ακολουθήσεις την ανάσταση του. Ο Henri Frankfort, ένας πρώην καθηγητής της προ-κλασσικής αρχαιότητας στο Πανεπιστήμιο του Λονδίνου, υπογράμμισε την εξής ιδέα: «Θα ήταν καλό να δοθεί έμφαση στο ότι η ταυτότητα των νεκρών με τον Όσιρη ήταν ένα μέσο για ένα τέλος, που είναι, το να φτάσει στην ανάσταση στο μέλλον».

Το όνομα «Όσιρις» (Ausar) στα ιερογλυφικά περιλαμβάνει τη σκιαγραφία ενός άντρα με γενειάδα και μακριά μαλλιά. Αυτή είναι ίδια με την απεικόνιση που ενταφιάστηκε στα ανθρωπομορφικά φέρετρα. Το κάλυμμα του κεφαλιού της nemes που ξεκινάει από το μέτωπο του αποθανόντος και καταλήγει πάνω στους ώμους, αποτελεί σύμβολο για τα μακριά μαλλιά (Το κάλυμμα του κεφαλιού ήταν δεμένο αλογοουρά στο πίσω μέρος του κεφαλιού όπως συνήθως γίνεται με τα μακριά μαλλιά.) Το μούσι στο πηγούνι, που ήταν δεμένο κοτσίδα, αντιπροσωπεύει μεγάλο μούσι.

Αυτή η ανακάλυψη μας φέρνει αντιμέτωπους με ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον μυστήριο. Για χιλιάδες χρόνια πριν την άνοδο του Χριστιανισμού οι Αιγύπτιοι ήταν στην αναζήτηση για να ακολουθήσουν στην ανάσταση έναν άντρα με γενειάδα και μακριά μαλλιά και να αποκτήσουν τη ζωή μετά θάνατο!

Τα Οσιριακά φέρετρα επίσης παρουσιάζουν ράβδο ενός ποιμένα στο αριστερό χέρι, ένα καθαρά Χριστιανικό σύμβολο. (Ο Ιησούς περιέγραψε τον εαυτό του σας τον «Καλό Ποιμένα» του ανθρώπινου κοπαδιού. Προσωπογραφίες του Χριστού τον δείχνουν να κρατάει τη ράβδο του ποιμένα.) Η ράβδος απεικονίστηκε στα χέρια του Όσιρι από την Αιγυπτιακή τέχνη. Στη λογοτεχνία τα επίθετα του sa και Asar-sa σημαίνουν «ποιμένας» και «Όσιρις ο ποιμένας». Η ονομασία ποιμένας αποτελεί τον κατάλληλο τίτλο για ένα πολυαγαπημένο πνευματικό ηγέτη του οποίου η πίστη της ανάστασης υποσχόταν ζωή μετά θάνατο για την ψυχή.

Cross of Life:

Είναι απίστευτο ότι, η «ζωή» μετά το θάνατο εκφραζόταν με το σταυρό ανκ, άλλο ένα παράλληλο σύμβολο στο Χριστιανισμό. Το ανκ ήταν το πιο σεβαστό και γόνιμο έμβλημα στην Αίγυπτο. Αφιερωνόταν σε τάφους και ναούς και απεικονίζονταν στα χέρια θεών, βασιλιάδων, ιερέων, βεζίριδων, απλών πολιτών και των παιδιών τους. Κανείς δε γνωρίζει την προέλευση του. Η σημασία του, της «ζωής» μετά θάνατο είναι εντυπωσιακά όμοια με τη σημασία της σταύρωσης του Χριστού, επίσης σύμβολο της «ζωής» μετά θάνατο. (Το Δόγμα της αιώνιας ζωή του Χριστού είναι ένα περιοδικό θέμα στην Καινή Διαθήκη. Στον Ιωάννη 11:25 ο Χριστός λέει: «Είμαι η ανάσταση, και η ζωή: αυτός που θα πιστέψει σε μένα, αν και ήταν νεκρός θα ζήσει: Και οποιοσδήποτε ζήσει και πιστέψει σε μένα δε θα πεθάνει ποτέ.»).

Πρέπει να σημειωθεί ότι οι συμβολιστές βλέπουν στο Ανκ την περιγραφή ενός θυσιασμένου ανθρώπου: ο κύκλος εκφράζει το κεφάλι του, η οριζόντια γραμμή τα δυο του χέρια, και η κάθετη γραμμή τα πόδια του που είναι καρφωμένα στο σταυρό σαν ένα.

Μετά την ανάσταση του ο Όσιρις έγινε ο κριτής των ψυχών των νεκρών. Σ’ αυτή τη θέση είχε τη δύναμη να χαρίσει τη ζωή στον παράδεισο σ’ αυτούς που συμπεριφέρονταν έντιμα στη γη. Ο Wallis Budge εξήγησε: «η πίστη ότι ο Όσιρις ήταν ο αμερόληπτος κριτής των πράξεων και των λόγων των ανθρώπων, που αντάμειψε τους ενάρετους, και τιμώρησε τους αδύνατους, και εξουσίαζε πάνω στον παράδεισο που περιελάμβανε μόνο αναμάρτητα όντα, και ότι κατείχε τη δύναμη να κάνει αυτά τα πράγματα επειδή είχε ζήσει στη γη, και υπέφερε το θάνατο, και αναστήθηκε από τους νεκρούς, είναι τόσο παλιά όσο ο δυναστικός πολιτισμός στην Αίγυπτο…»

Η Ημέρα της Κρίσης αποτελεί κεντρικό δόγμα της Χριστιανικής θρησκείας. Οι ψυχές των νεκρών θα στέκονται μπροστά στην θρόνο της Κρίσης του Χριστού. Αυτοί που ακολούθησαν τις διδασκαλίες του κατά τη διάρκεια της ζωής τους θα κριθούν έντιμα και θα γίνουν δεκτοί στον παράδεισο, όπως λέει η Επιστολή του Παύλου Προς Κορινθίους Β’ 5, 10.

Απεικονίσεις του Χριστού και του Όσιρη σαν κριτές είναι εκπληκτικά όμοιες. Η Τελευταία Κρίση του Michelangelo έχει πολλά κοινά στοιχεία με την Ημέρα της Κρίσης που είναι χαραγμένη με οξύ σε Αιγυπτιακούς παπύρους και φτιαγμένα με ακρίβεια σε τοίχους τάφων. Στην Αιγυπτιακή τελετή η καρδιά του αποθανόντος, σύμβολο της αρετής του, του ηθικού χαρακτήρα, και των γήινων κατορθωμάτων, τοποθετούνταν σε μια ζυγαριά και ζυγίζονταν έναντι σε ένα φτερό που αντιπροσώπευε την Μάατ, το θεϊκό νόμο. Αν τα τάσια της ζυγαριάς ισορροπούσαν, επιτρεπόταν στο νεκρό να περάσει στον παράδεισο. Σαν κριτής, ο Όσιρις απεικονίζεται πάντα στην εδράζουσα θέση, μια τοποθέτηση που παραλληλίζεται με την περιγραφή της Καινής Διαθήκης για τη θέση του Χριστού στην κρίση.

Τι είμαστε εμείς για να βρούμε τέτοιες εντυπωσιακές ομοιότητες; Μήπως οι Χριστιανοί μελετητές απλά «δανείστηκαν» απεικονίσεις» και σύμβολα του Όσιρη από την Αιγυπτιακή θρησκεία; Ή αυτές οι αποδείξεις αποκαλύπτουν ένα βαθύ και μέχρι τώρα ανεξήγητο φαινόμενο το οποίο επηρεάζει την πορεία του ανθρώπινου πολιτισμού; Με την αποκάλυψη των κοινών ομοιοτήτων στην Αιγυπτιακή και τη Χριστιανική θρησκεία, αυτό που κάνουμε στην ουσία, είναι, η επανα-ανακάλυψη των ιερών σχεδίων μιας αρχαίας Μεσσιανικής παράδοσης που επιταχύνει τον ανθρώπινο πολιτισμό και την πνευματική εξέλιξη από το ξεκίνημα της ιστορίας;

Μύθος ενάντια της πραγματικότητας:

Επειδή η ιστορία του Όσιρη ήταν τόσο γνωστή στην Αίγυπτο δεν καταγράφηκε ποτέ σε χαρτί. Σαν αποτέλεσμα οι σύγχρονοι ερευνητές δεν μπορούν να αποτιμήσουν τα γεγονότα που πλαισιώνουν τη ζωή, το θάνατο και την ανάσταση του. Οι πρώτες γραπτές περιγραφές του Όσιρη έρχονται από πηγές εκτός της Αιγύπτου, βλέπε αρχαίους ιστορικούς όπως ο Διόδωρος ο Σικελιώτης (1ος αιώνας π.Χ.), Ηρόδοτος (5ος αιώνας π.Χ.), και ο Πλούταρχος (1ος αιώνας μ.Χ). Αυτοί οι κλασσικοί συγγραφείς περιγράφουν τον Όσιρη σαν ημίθεο βασιλιά που κατάργησε τον κανιβαλισμό, έμαθε στους άντρες και τις γυναίκες να ζουν σύμφωνα με το νόμο της Μάατ, να βελτιώσουν την ηθική τους, και, γεμάτος αγάπη για την ανθρωπότητα, ξεκίνησε ένα ταξίδι αναζήτησης σε όλο τον κόσμο για να φέρει τα πλεονεκτήματα του πολιτισμού σε άλλες κουλτούρες. Οι σχολιασμοί τους συνεχίζονται με μυθολογικές περιγραφές του φόνου του Όσιρη από ένα ζηλιάρη αδελφό του, τον ονομαζόμενο Σεθ· η μετεμψύχωση του, πραγματοποιήθηκε με τη βοήθεια της μαγείας της αδερφής/γυναίκας του, Ίσιδας· και ο δεύτερος θάνατος, προήλθε πάλι από τον Σεθ, που διαμέλισε το σώμα του και διασκόρπισε τα κομμάτια προς τα πάνω και κάτω του Νείλου. Μετά την απόλυτη καταστροφή του Όσιρη, ο γιος του, Όρος, νικάει τον Σεθ σε μια επική μάχη δικαιώνοντας έτσι το δολοφονημένο πατέρα του.

Ο μύθος του Όσιρη φαίνεται ότι λαμβάνει χώρα ο μισός στο δικό μας κόσμο και ο μισός σε ένα γοητευτικό κόσμο μαγείας και φαντασίας. Αυτό το στοιχείο φαντασίας είναι υπεύθυνο, κατά ένα μέρος, για την παρανόηση ότι ο Όσιρις ήταν φανταστικό ον. Τα γεγονότα που απέμειναν ανάμεσα στα ερείπια της Αιγύπτου παρουσιάζουν μια εντελώς διαφορετική ιστορία. Η Οσιριακή θρησκεία υποδαύλισε μια αναγέννηση μεταξύ των αρχαίων κατοίκων του Νείλου, οι επιδράσεις της οποίας επηρέασε κάθε όψη της πρωτόγονης τους κοινωνίας. Τους ενσταλάχτηκε ένας υψηλός ηθικός κώδικας, η αίσθηση του καλού και του κακού, και μια τάση προς την αδερφική αγάπη και θαυμασμό, πρωτοφανή στην ανθρώπινη ιστορία και απαράμιλλο κάθε άλλου αρχαίου έθνους.

Καλλιεργήθηκε επίσης μια υψηλά προοδευμένη φιλοσοφία. Οι πιστοί του Όσιρη αντιλαμβάνονταν ότι το ανθρώπινο σώμα δεν ήταν ούτε τέλειο ούτε μόνιμο. Αλλά ήταν επίσης πεπεισμένοι ότι ο θάνατος δεν αποτελούσε το τέλος της ύπαρξης. Υπήρχε ένα αθάνατο, πνευματικό στοιχείο μέσα τους που θα ανυψωνόταν – ανάσταση – από το σώμα και υπάρχει σε μια ανώτερη πνευματική σφαίρα, υπό τον όρο ότι η συμπεριφορά τους ήταν σύμφωνη με τον υψηλό ηθικό κώδικα (μάατ). Συνεπώς, ποτέ δεν δένονταν υπερβολικά με τα πράγματα αυτού του κόσμου. Αυτή ακριβώς είναι η φιλοσοφία που εκφράστηκε από τη θρησκεία του Χριστιανισμού υποδαυλισμένη από τη ζωή, το θάνατο, και την ανάσταση του Χριστιανού Σωτήρα.

Ο Φοίνικας στην Ανατολή:

Οι Αιγύπτιοι απεικόνιζαν το πνεύμα του Όσιρη με ένα θαυμάσιο πουλί, αρκετά όμοιο με τις Χριστιανικές απεικονίσεις της ψυχής του Χριστού σαν ένα λευκό και αστραφτερό περιστέρι. Οι Αιγύπτιοι ονόμαζαν το πουλί Benu (Μπεν-Μπεν), οι Έλληνες το ονόμαζαν Φοίνικα. Σύμφωνα με το θρύλο αυτό το εξαίσιο πλάσμα εμφανίζεται σαν από θαύμα στον ανατολικό ουρανό κατά τη διάρκεια παγιωμένων σημείων της ιστορίας για να αναγγείλει την αρχή μια νέας κοσμικής εποχής. Όταν εμφανίζεται, μυστηριωδώς βάζει φωτιά στον εαυτό του και απότομα μετατρέπεται σε φωτιά και στάχτες. Παρόλα αυτά, υψώνεται θριαμβευτικά από το θάνατο ξαναγεννημένο και ανανεωμένο.

Οι μελετητές πιστεύουν ομόφωνα, ότι ο φοίνικας ήταν σύμβολο του Όσιρη. Ο Γερμανός φιλόλογος Adolf Erman εξήγησε ότι «η ψυχή του Όσιρη…κατοικεί στο πουλί Benu, το φοίνικα….» Ένα εδάφιο από τα Ταφικά Κείμενα υποστηρίζει αυτή την παρατήρηση: «Είμαι ο μεγάλος Φοίνικας που είναι στο Ένα. Ποιος είναι; Είναι ο Όσιρις. ο επιβλέπων των πάντων. Ποιος είναι; Είναι ο Όσιρις. »

Τα χαρακτηριστικά του Όσιρη σαν φοίνικα είναι τα ίδια με αυτά που αποδίδονται στο Χριστιανικό Μεσσία. Ο φοίνικας και ο Μεσσίας εμφανίζονται στον ανατολικό ουρανό (το άστρο της Βηθλεέμ υψώθηκε στην ανατολή αναγγέλλοντας τον νεογέννητο Βασιλιά). Και οι δύο ξεπέρασαν το θάνατο. Και οι δύο συμπεριέλαβαν το θέμα της ζωής μετά το θάνατο μέσω της ανάστασης. Και οι δύο ήταν προάγγελοι του αστεριού νέων εποχών. (η παρουσία του Χριστού ξεκίνησε τη δική μας εποχή: π.Χ./μ.Χ.) Τέλος, και ίσως το πιο σημαντικό είναι το ότι, και οι δύο είναι συνδυασμένοι με την υπόσχεση μιας μοιραίας επανεμφάνισης (οι Χριστιανοί περιμένουν την επανεμφάνιση του Χριστού, το Δόγμα της Δευτέρας Παρουσίας).

Ποιο είναι το νόημα που κρύβεται πίσω από τις κοινές συγκρίσεις ανάμεσα στο φοίνικα και το Μεσσία; Διατηρεί ο μύθος του φοίνικα τη σοφία των επανεμφανίσεων ενός σωτήρα στην ανθρώπινη ιστορία, ενός σωτήρα του οποίου η ζωή, ο θάνατος και η ανάσταση ήταν επίτηδες σχεδιασμένη για να επιταχύνει την εξέλιξη της ανθρώπινης κουλτούρας; Είναι μια δυνατή και καλά προσεγμένη παράδοση που εκφράζεται στο μύθο του αινιγματικού Αιγυπτιακού φοίνικα; Μια παράδοση που είναι τώρα στα όρια να ξανά-ανακαλυφθεί;

Η «ΠΡΩΤΗ ΕΠΟΧΗ» του Όσιρη:

Οι Αιγύπτιοι συνέδεσαν την πρώτη εμφάνιση του φοίνικα με μια χρυσή εποχή στην ιστορία τους γνωστή σαν Zep Tepi, η «Πρώτη Εποχή». Ήταν πεπεισμένοι ότι τα θεμέλια του πολιτισμού τους εδραιώθηκαν κατά τη διάρκεια αυτής της ασυνήθιστης και ένδοξης εποχής. Ο R. T. Rundle Clark, πρώην καθηγητής Αιγυπτιολογίας στο Πανεπιστήμιο του Μάντσεστερ σχολίασε πάνω στις αρχαίες αρχές της Πρώτης Εποχής: «Κάθετι του οποίου η ύπαρξη ή η αυθεντία πρέπει να δικαιολογηθεί ή να εξηγηθεί πρέπει να αναφέρεται στην Πρώτη Εποχή.’ Αυτό ήταν πραγματικότητα για τα φυσικά φαινόμενα, τις ιεροτελεστίες, τα βασιλικά εμβλήματα, τα σχέδια των ναών, τις μαγικές ή ιατρικές φόρμουλες, το ιερογλυφικό σύστημα, το ημερολόγιο – όλα τα εφόδια του πολιτισμού… Όλα όσα ήταν καλά ή αποτελεσματικά ιδρύθηκαν στις αρχές της «Πρώτης Εποχής» – η οποία ήταν, επομένως, μια χρυσή εποχή απόλυτης τελειότητας…»

Η Πρώτη Εποχή φαίνεται πως ήταν η περίοδος κατά τη διάρκεια της οποίας ο Όσιρις βασίλευε σαν πρώτος βασιλιάς της Αιγύπτου. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου ήταν που δημιούργησε το νόμο (Μάατ) και ξεκίνησε τη λατρεία προς τον Ρα, το μονοθεϊστικό Θεό της Αιγύπτου. Ο Rundle Clark εξήγησε: «Η βασιλεία του Όσιρη ήταν μια χρυσή εποχή, μοντέλο για τις μετέπειτα γενεές. «. Η Μάατ και ο μονοθεϊσμός, το «μοντέλο για τις μετέπειτα γενεές» που διατυπώθηκε από τον Όσιρη, ήταν η δύναμη που οδηγούσε, πίσω από την Αιγυπτιακή κουλτούρα, για χιλιάδες χρόνια.

Τι ακριβώς σημαίνει η φράση «η Πρώτη Εποχή»; Είναι μια αναφορά στην πρώτη εμφάνιση – τον πρώτο ερχομό – του Χριστιανικού Σωτήρα στη γη; Υπήρχε μια καθοδηγητική δύναμη πίσω από την ανύψωση του Αιγυπτιακού πολιτισμού; Η ίδια δύναμη που εγκαινίασε τη Χριστιανική αυτοκρατορία; Ήταν η Πρώτη Εποχή μια περίοδος κατά τη διάρκεια της οποίας μια αρχαία Μεσσιανική παράδοση πρώτο-δημιουργήθηκε; Μια παράδοση που σκόπευε στην σπουδαία πολιτιστική σοφία, το νόμο, και την πνευματική αλήθεια στο ανθρώπινο είδος κατά τη διάρκεια διαφορετικών ιστορικών εποχών;